Culture

จากไทบ้านฯ 2.1 ชีวิตของตัวละครยังคงต้องดำเนินต่อ ชีวิตลุ่มๆ ดอนๆ อันเป็นมหากาพย์ความล้มเหลวของชีวิต ‘คนหนุ่ม’ ไทบ้าน ความล้มเหลวจากการพยายามประคับประคองสิ่งที่พวกเขาได้มา

แทบไม่พบคนต่างถิ่นในกัตลัง และจากตัวภูมิประเทศเองที่เดินทางเข้าไปยาก ก็ทำหน้าที่สกัดกั้นการเข้าถึง (และรุกล้ำ) จากคนภายนอกด้วย นั่นน่าจะเป็นเหตุผลลำดับต้นๆ ที่ทำให้หมู่บ้านกัตลังยังคงครรลองของตัวเองไว้

เมื่อโลกเข้าสู่ยุคสมัยใหม่ เสียงของคนที่เคยถูกกดไว้ภายใต้อาณานิคม กลับมามีบทบาทในการวิพากษ์วิจารณ์เรื่องเล่า มุมมอง และการตีความวัตถุทางวัฒนธรรมของพิพิธภัณฑ์

Ameen (2015) และ Adam จันทร์แยก โลกแตก ญิน (2017) คือหนังจากมูลนิธิมุสลิมเพื่อสันติและสถานีโทรทัศน์ไวท์ชาแนล ที่ตระเวนฉายตามหอประชุมต่างๆ โดยวางตนเองเป็น ‘หนังฮาลาล’

ในประเทศที่รัฐทำให้ทุกคนลดเพดานการพูดความจริง จนถึงขั้นไม่กล้าโต้แย้งความเท็จอย่าง “ไม่ใช่เผด็จการเพราะไม่เคยยิงเป้าใคร” หรือ “ยุคนี้ไม่มีน้ำท่วม มีแต่น้ำรอระบาย” การ์ตูนไข่แมวคือสื่อที่มีความเป็นศิลปะ ซึ่งเผยแพร่ทีศนคติที่โต้แย้งเรื่องเล่าของรัฐในปัจจุบัน

ขณะที่การเห็นเครื่องเพศอล่างฉ่างยังผิดกฎหมายในญี่ปุ่น การมีอยู่และครีเอทสารพัดวิธีเล่าต่างๆ ของ Hentai Manga จึงเป็นการตั้งคำถามกลับไปว่า “เห็นอวัยวะเพศแล้วมันยังไงหรือ?”

บทบันทึกตอนที่ 4 จากเมมมัวร์สี่ฉบับที่ภาสกร ประมูลวงศ์ ส่งถึงเป็นเอก รัตนเรือง ความเป็นมาอันแท้จริงของภาพยนตร์สารคดี 'กัตลัง : ชะตาชีวิตต้องลิขิตเอง'

บทบันทึกตอนที่ 3 จากเมมมัวร์สี่ฉบับที่ภาสกร ประมูลวงศ์ ส่งถึงเป็นเอก รัตนเรือง ความเป็นมาอันแท้จริงของภาพยนตร์สารคดี 'กัตลัง : ชะตาชีวิตต้องลิขิตเอง'

ภาสกรเยือนบาร์พัค กับประโยค "It doesn’t call my name" บทบันทึกตอนที่ 2 จากเมมมัวร์สี่ฉบับที่ภาสกร ประมูลวงศ์ ส่งถึงเป็นเอก รัตนเรือง ความเป็นมาอันแท้จริงของภาพยนตร์สารคดี 'กัตลัง : ชะตาชีวิตต้องลิขิตเอง'

บทบันทึกตอนที่ 1 จากเมมมัวร์สี่ฉบับที่ภาสกร ประมูลวงศ์ ส่งถึงเป็นเอก รัตนเรือง ความเป็นมาอันแท้จริงของภาพยนตร์สารคดี 'กัตลัง : ชะตาชีวิตต้องลิขิตเอง'

Game of Thrones ซีซัน 8 ซึ่งเป็นซีซันสุดท้ายของซีรีส์เรื่องนี้จะออกฉายในช่วงเมษายนปี 2019 ซึ่งแน่นอนว่าหลายคนกำลังรอชมว่าเรื่องราวจะจบลงอย่างไร และก่อนที่ซีซัน 8 จะมาถึง เรามีเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยของซีรีส์เรื่องนี้มาฝาก

ทำไมอาหารเช้าแบบชาวยุโรป อาหารเช้าแบบชาวอังกฤษ หรืออาหารเช้าแบบชาวอเมริกัน ถึงได้มีระดับความ ‘อู้ฟู่’ แตกต่างกันมากถึงขนาดนี้ ลองย้อนไปดูประวัติศาสตร์แล้วจะเข้าใจ