Culture

ใครๆ ต่างรู้จัก เต๋อ - นวพล ธำรงรัตนฤทธิ์ ในฐานะผู้กำกับภาพยนตร์รุ่นใหม่ผู้น่าจับตา แต่พักหลังมานี้จะเห็นว่า นอกจากผลงานภาพยนตร์ที่โดดเด่นแล้ว นวพลยังได้กระโดดเข้าสู่วงการโฆษณาอีกด้วย

ขณะที่พ่อแม่ให้ภาพของอนุรักษ์นิยม ฝ่ายลูกๆ ให้ภาพของคนชายขอบที่พ่อแม่ต้องปกป้อง ในภาวะของคนรุ่นพ่อแม่ vs คนรุ่นลูก นำมาสู่ฉากไคลแมกซ์ของหนังที่เป็นภาพแทนทางการเมืองที่น่าสนใจสุดขีด

นิทรรศการ Diaspora: Exit, Exile, Exodus of Southeast Asia รวบรวมผลงานของศิลปินเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ 18 คน ภายใต้แนวคิดของการพลัดถิ่น ในภูมิภาคที่มีกลุ่มชนไร้รัฐ ซึ่งถูกเจ้าของดินแดนขับไล่ เพราะความแตกต่างทางเชื้อชาติ ศาสนา หรือจุดยืนทางสังคมการเมือง

หากจะมีอวัยวะที่มนุษย์หมกมุ่นด้วยไม่น้อย ก็คงหนีไม่พ้นสิ่งที่อยู่ใต้สะดือ จึงไม่แปลกที่คำหลายๆ คำมีที่มาเกี่ยวข้องกับส่วนสงวนเหล่านี้

เมื่อ 36 ปีที่แล้วอังกฤษต้องเปิดฉากสงครามเพื่อรักษาฟอล์กแลนด์ หมู่เกาะที่มีโขดหินไม่กี่หย่อม แกะ และนกเพนกวิน ไว้เป็นอาณานิคมของตนเอง ตรงกันข้ามกับอาณานิคมชั้นดีอย่างอินเดีย และแอฟริกันโกลด์โคสต์ (ปัจจุบันคือ กานา) ที่พวกเขายอมปล่อยโดยปราศจากการสู้รบ

ในป่ามีอะไรให้เราค้นหา นอกจากธรรมชาติแล้ว อาจมีเสี้ยวหนึ่งของชีวิตที่หลับใหลซ่อนตัวอยู่ ดังนั้น ตอนเดินเข้าไปกับตอนเดินกลับออกมา เราจึงคล้ายเป็นคนละกัน ไม่ต่างจากหลากหลายตัวละครในภาพยนตร์ 5 เรื่องนี้

ขณะที่ชีวิตชาวนาในภาคอีสานถูกบันทึกลงใน ‘หมาน แอนด์เดอะ คำผาน’ เสี้ยวชีวิตของชาวนาในภาคกลางได้ถูกบันทึกไว้ใน ‘ฉากและชีวิต’ ที่ออกฉายในสัปดาห์เดียวกัน โดยหนังมีน้ำเสียงที่แตกต่างและมุมมองสวนทางกันอย่างน่าสนใจ

การทำลายล้างใน ‘Annihilation’ ทำให้เราได้ส่องสำรวจมิติที่ดำรงอยู่ในตัวเราเอง ทั้งในระดับจิตวิทยาและชีววิทยา รวมถึงมอบภาพของระบบนิเวศอันแสนพิศวงที่สิ่งมีชีวิต

‘บุพกาลี’ โดย ดำเกิง ฐิตะปิยะศักดิ์ แปลงมาจาก God of Carnage ผลงานของ ยาสมินา เรซา (Yasmina Reza) นักเขียนบทละครชื่อดังชาวฝรั่งเศส เรื่องว่าด้วยการทุ่มเถียงของสองครอบครัวเริ่มจากเรื่องเล็กๆ แต่กลับบานปลายจนทลายหน้ากากความศิวิไลซ์ออกไปจากตัวละครได้อย่างแสบสัน

ด้วยการผลิตซ้ำหรือลอกเลียนภาพยอดนิยม เดอะ พิคเจอร์ส เจเนอเรชั่นตั้งคำถามเกี่ยวกับลิขสิทธิ์ และความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของในการสร้างสรรค์ กระแสความเคลื่อนไหวนี้จึงเป็นองค์ประกอบหนึ่งที่สำคัญของแนวคิดหลังสมัยใหม่ (Postmodernism)

เพลงนี้พ่อเคยร้อง 2018 [3 Days In May] เป็นงานรีสเตจครั้งที่ 4 ของผู้กำกับ เบส—วิชย อาทมาท ว่าด้วยสองพี่น้องซึ่งกลับมาพบกันปีละครั้งเพื่อไหว้พ่อผู้ล่วงลับ และในนั้น เราพบชีวิตแสนสามัญของผู้คนที่ชวนจดจำไปอีกนาน

มนุษย์บางคนก็มีความอยากรู้อยากเห็นในระดับล้นเกิน นี่คือคำศัพท์ที่ใช้บรรยายลักษณะคนเหล่านั้น พร้อมกับศัพท์ที่เอาไว้ตักเตือน (หรือตอบโต้) เพื่อให้หยุดล้ำเส้นกันเสียที