Author: ดาวุธ ศาสนพิทักษ์

Krabi, 2562 ผลงานกำกับร่วมของ อโนชา สุวิชากรพงศ์ และ เบน ริเวอร์ส ฉายภาพจังหวัดกระบี่ได้แสนแปลกตา ทั้งยังเต็มไปด้วยการเลี้ยวลดคดเคี้ยวในการพยายามจับจ้องความเป็นไปในกระบี่

มันเริ่มจากคนรักของ ‘อาด้า’ จมหายไปในทะเล โศกนาฏกรรมของเธอถูกวางอยู่ท่ามกลางโศกนาฏกรรมอีกมากมายในสังคมเซเนกัล และหนังก็พินิจพิเคราะห์ตัวละครผู้อยู่ตรงกลางโศกนาฏกรรมเหล่านี้อย่างละเอียดลออ

อาจมีตัวละครในหนัง ที่ต้องการให้สัตว์ประหลาดทำลายโลกแล้วสร้างสมดุลใหม่ และนั่นก็สะท้อนความวิตกกังวลที่ผู้คนมีต่อช่วงเวลาปัจจุบันที่ถูกนิยามว่า แอนโธรโพซีน (Anthropocene) —ยุคสมัยที่กิจกรรมต่างๆ ของมนุษย์สร้างผลกระทบต่อระบบนิเวศและพลิกโฉมโลกจนไม่เหมือนเดิม

เราอาจกล่าวได้ว่า Free Solo คือสารคดีที่มีเส้นทางบนเวทีรางวัลอันโดดเด่นที่สุดเรื่องหนึ่งของปี 2018 แต่กระนั้น การเดินทางของ อเล็กซ์ ฮอนโนลด์ นักกีฬาปีนเขาผู้สร้างชื่อให้ตัวเองด้วยการปีนเดี่ยวมือเปล่าที่สารคดีเรื่องนี้ติดตามต่างหากที่น่าตื่นตะลึงเสียยิ่งกว่า

หนึ่งร้อยปีแห่งความโดดเดี่ยว ยิ่งใหญ่อย่างไร? ทำไมเมื่อมีข่าวว่า Netflix จะหยิบนวนิยายที่นับเป็นต้นแบบของ ‘สัจนิยมมหัศจรรย์’ เล่มนี้มาทำเป็นซีรีส์ ผู้คนจึงตื่นเต้นกันทั้งโลก

เหนือสิ่งอื่นใด ความน่าสนใจของ Kingdom เห็นจะอยู่ที่วิธีการพูดถึงซอมบี้ และการเรียงร้อยประเด็นต่างๆ เข้าด้วยกัน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอำนาจ ชนชั้น และการกดขี่

ขณะที่แวดวงภาพยนตร์พากันแห่แหนให้ Green Book เป็นหนังฟีลกู๊ดแห่งปีที่จะทำให้เราเข้าใจความแตกต่างหลากหลายทางเชื้อชาติ สิ่งที่ไม่ควรลืมคือหนังเล่าเรื่องจากมุมมองตัวละครผิวขาวเป็นหลัก ที่สุดแล้ว คนดำ ก็คือซับเจคต์ที่ทีมสร้างซึ่งล้วนเป็นคนขาว เข้ามาจับจ้องและเล่าเรื่อง

เคียรอสตามี กับผลงาน 24 Frames ผสานเอาความหลงใหลที่เขามีต่องภาพยนตร์และภาพถ่ายเข้าไว้ด้วยกัน เล่าเรื่องของผู้คนธรรมดาออกมาได้อย่างลุ่มลึก และมอบความสำคัญให้กับชั่วขณะธรรมดาๆ ที่ดูไม่สลักสำคัญให้ออกมาประณีต

Ameen (2015) และ Adam จันทร์แยก โลกแตก ญิน (2017) คือหนังจากมูลนิธิมุสลิมเพื่อสันติและสถานีโทรทัศน์ไวท์ชาแนล ที่ตระเวนฉายตามหอประชุมต่างๆ โดยวางตนเองเป็น ‘หนังฮาลาล’

จะเป็นอย่างไรเมื่อเอริโกะ นักแสดงที่บีบน้ำตาไม่เป็น ต้องมารับช่วงต่ออาชีพ ‘ร้องไห้หน้าศพ’ ของพี่สาว และได้มาเห็นความหมายที่แท้จริงของน้ำตาและความปรารถนาในวาระสุดท้ายของชีวิต

The Tale ไม่ใช่เพียงหนังบันทึกความทรงจำธรรมดา แต่เจนนิเฟอร์ ฟ็อกซ์ใช้เรื่องเล่าสำรวจ ‘ตัวตน’ ในอดีต และสารพันสิ่งที่เธอเคยเชื่อ อย่างความสัมพันธ์ระหว่างตัวเธอในวัย 13 กับครูสอนขี่ม้าสวยสะคราญ

ประโยค “พอไม่มีน้ำตา เราก็ไม่มีหลักฐานว่ามันคือความเศร้า” ในหนัง ไม่ใช่ประโยคหงอยเหงาโรแมนติก แต่กลับเย็นชาถากถาง และเหยียดหยามความทุกข์ทนของคนตัวเล็กตัวน้อย