Life

เป็นเรื่องธรรมดาสำหรับการทำงานที่บริษัทจะต้องมีการนัดประชุมแต่ละสัปดาห์เพื่อระดมความคิด แต่วันและเวลาไหนในช่วงสัปดาห์ที่จะเหมาะสำหรับการประชุมมากที่สุด

ที่น่าสนใจคือมีคนบางส่วนนอกจากจะเห็นว่าสังคมชายเป็นใหญ่จะไม่มีจริงแล้ว สังคมตอนนี้ยังมีลักษณะแบบหญิงเป็นใหญ่ หรือ ‘มาตาธิปไตย’ (Matriarchy) อีกด้วย เนื่องจากผู้หญิงได้รับสิทธิหลายอย่างที่เหนือกว่าผู้ชาย และผู้ชายมีความลำบากในการใช้ชีวิตมากกว่า

การนัดกินข้าวสังสรรค์กับเพื่อนร่วมงาน ไม่ว่าจะเป็นมื้ออาหารเที่ยงหรือหลังเลิกงาน อาหารเหล่านี้อาจนำเราไปสู่มิตรภาพดีๆ ที่คาดไม่ถึงได้

แม้ว่าเทรนด์กำจัดขนกายจะมาๆ หายๆ เป็นช่วงๆ แต่ไม่มีช่วงไหนเลยที่มันถูกจำแนกด้วยเพศ จนกระทั่งร้อยกว่าปีก่อน เมื่อยิลเลตต์พยายามขายมีดโกนผู้หญิง ด้วยการบอกให้พวกเธอไปโกนขนรักแร้เสีย

การมีคู่ครองเป็นสิ่งสวยงาม แต่ที่มุมมืดเล็กๆ ในวันวาเลนไทน์ ‘ผู้มีความรักต่อตนเอง’ อีกมากกำลังถูกเหยียบย้ำและผลักออกจากความเป็น ‘ปกติ’

บทกวีช้ำรักหลายศตวรรษ รวมถึงบทเพลงอกหักเกือบทั้งหมด ล้วนพรรณนาถึงความเจ็บปวดจากการไม่สมหวังในความรัก ว่าสามารถทำให้หัวใจเราบาดเจ็บ แตกสลาย หรือแม้กระทั่งทำให้ตายได้

หากว่ากันตามตรงแล้ว มันก็ชวนให้สงสัยได้จริงๆ ว่าในเมื่อสนับสนุนความเท่าเทียมทางเพศ แปลว่าไม่ควรมีเพศใดเพศหนึ่งที่เหนือกว่าเพศอื่น แล้วทำไมถึงเรียกว่า ‘สตรีนิยม’

มนุษย์เป็นสัตว์สังคม ยิ่งอยู่รวมกันเยอะ มากคนก็มากความ ยิ่งมีหลายแผนก หลายฝ่าย ไม่ได้สื่อสาร ไม่ได้พูดคุย หรือมักจะมีการแบ่งฝ่าย ‘เฉพาะกลุ่ม’ เรื่องซุบซิบเหล่านี้ก็ยิ่งขยายใหญ่โต

เป็นเพราะความเหงาถูกตีตราไว้เทียบเท่ากับการเป็นผู้แพ้หรือคนอ่อนแอ นั่นหมายความว่าคนเรามีแนวโน้มที่จะปฏิเสธความรู้สึกเหงาสูงขึ้นเรื่อยๆ และอาจนำไปสู่การแสวงหาความโดดเดี่ยวในที่สุด 

เมื่อไรก็ตามที่ผู้อ้างตัวเป็นเหยื่อมีภาพลักษณ์ผิดแผกไปจากภาพจำที่เราคุ้นเคย เช่น มีการโต้ตอบด้วยพฤติกรรมก้าวร้าวรุนแรง หรือมีประวัติที่ไม่ใสสะอาดในทางใดก็ตาม ความสงสารที่เคยถูกหยิบยื่นให้อย่างง่ายดาย ก็จะค่อยๆ กลายเป็นความกังขา

‘Skinny Shaming’ การถูกวิจารณ์รูปร่างด้วยคำว่า ‘ผอมเกินไป’ เป็นสิ่งที่ไม่ค่อยถูกพูดถึงมากนักในสังคมไทย ด้วยมาตรฐานความสวยที่ส่งต่อความคิดว่าผอมเท่ากับสวยในพื้นที่ต่างๆ ไม่ว่าพื้นที่สื่อหรือพื้นที่สาธารณะ ที่เอื้อประโยชน์ให้คนผอมมากกว่า จนทำให้คำกล่าวว่า ‘ผอมเกินไป’ ถูกลดทอนหรือถูกตัดออก

อ้างอิงจากหนังสือ ‘The 25 Minute Meeting: Half the Time, Double the Impact’ โดย ดอนนา แม็กจอร์จ (Donna McGeorge) ระบุว่าเวลา 1 ชั่วโมง คือระยะเวลาเฉลี่ยของการประชุมที่เหมาะสมที่สุด แต่หากคุณอยากได้การประชุมที่มีคุณภาพ ผู้ร่วมประชุมมีสมาธิมากที่สุด การลดเวลาเหลือเพียง 25 นาที จะให้ผลลัพธ์ได้ดีที่สุด