Culture

ไม่ว่าจะเป็น 5 หมู่บ้านมหาอำนาจ พลังยิ่งใหญ่ของสัตว์หางทั้ง 9 หรือกระทั่งกลุ่มตัวร้ายสุดแสบอย่างแสงอุษา เหล่านี้ในจักรวาลนารูโตะ สามารถนำมาเป็นตัวอย่างสรุปภาพรวมของการเมืองโลกความมั่นคงได้น่าสนใจทีเดียว

คำถามคือ ที่ผ่านมาทำไมออสการ์ถึงเกลียดหนังซูเปอร์ฮีโร่มากนัก หรือทำไมออสการ์ถึงชื่นชอบหนังดราม่ามากนัก?

Rhyming Life and Death เริ่มต้นเรื่องจากคำถามอันคุ้นเคยที่นักเขียนต้องเผชิญหน้าอยู่เสมออย่าง “ทำไมคุณจึงเขียน?” ก่อนจะพาผู้อ่านเข้าไปสำรวจว่าในความคิดของนักเขียนรับมือกับคำถามเหล่านี้อย่างไร

เวลาคนพูดว่า “Not too shabby” “Can’t complain” หรือ “I wouldn’t say no” เขาหมายถึงอะไรกันแน่ จะบอกว่าดีหรือไม่ดี ตอบรับหรือปฏิเสธ แล้วทำไมต้องพูดจาให้ดูซับซ้อนสับสนด้วย

ภาพยนตร์ 5 เรื่องที่สะท้อนความขมขื่นของสังคมแบ่งแยกผิวสี ซึ่งเผยให้เห็นทั้งด้านดีงามและด้านเลวร้ายของมนุษย์ เพื่อหวังว่าสักวันเหตุการณ์เหล่านี้จะหมดไป

จากไวรัลคลิปที่เด็กชายยืนประจันหน้าคุกคามชนพื้นเมือง เรื่องราวถูกตีความใหม่ บ้างบอกว่า เป็นฝ่ายชนพื้นเมืองต่างหากที่เดินเข้าไปหากลุ่มวัยรุ่น บ้างบอกว่า วัยรุ่นผิวขาวกำลังถูกคุกคามจากกลุ่มคนดำเชื้อสายยิว แม้จะมีหลักฐานเป็นคลิปมายืนยัน แต่ก็ยังกลายพันธุ์เป็นเรื่องเล่าที่แตกต่าง ตามแต่ว่าใครจะเป็นคนมอง

เป็นอีกหนึ่งงานศิลปะที่กระชากความรู้สึกผู้ชมให้เต็มไปด้วยคำถาม กับนิทรรศการ This Page is Intentionally Left Blank ณ บางกอก ซิตี้ ซิตี้ แกลเลอรี่ หลายคนที่ไปดูน่าจะตีความกันอย่างหลากหลาย โอกาสนี้เราเองอยากชวนไปอ่านถ้อยคำของทั้งศิลปินและคิวเรเตอร์กันดูบ้าง

ภาพยนตร์แสงสวยที่เล่าเรื่องราวไฟคั่งแค้นที่ระอุอยู่ในหัวใจ รูธ กินสเบิร์ก นักศึกษากฎหมายที่ทำคะแนนได้ดีในชั้นเรียน แต่กลับเจอความจริงในสังคมที่ยังคงสงวนที่นั่งไว้สำหรับผู้ชาย และพันธกิจของเธอคือเปลี่ยนกฎหมายที่ไม่เท่าเทียมทางเพศให้ราบคาบ

แม้ชื่อเรื่อง พล็อตเรื่อง รวมถึงฉากแรกที่เปิดมาด้วยการขย่มกัน จะทำให้ Sex Education ถูกแปะป้ายจากคนที่ยังไม่ได้ดูทั้งเรื่องว่าต้องเป็นซีรีส์ที่ให้น้ำหนักกับเรื่องเซ็กซ์ และมีเรื่องนี้เป็นจุดขาย แต่ถ้าได้ดูแล้วจะเห็นว่าหัวใจของเรื่องมันมากกว่านั้น

The Intangibles of Emptiness ตั้งอยู่บนฐานคิดของการทำลาย และเป็นศิลปะการแสดงสดที่ดูสับสน วุ่นวาย ดูเปี่ยมอันตราย หากทั้งหมดมีระบบชัดเจนและผ่านการซักซ้อมวางแผนมาเป็นอย่างดี

ขณะที่แวดวงภาพยนตร์พากันแห่แหนให้ Green Book เป็นหนังฟีลกู๊ดแห่งปีที่จะทำให้เราเข้าใจความแตกต่างหลากหลายทางเชื้อชาติ สิ่งที่ไม่ควรลืมคือหนังเล่าเรื่องจากมุมมองตัวละครผิวขาวเป็นหลัก ที่สุดแล้ว คนดำ ก็คือซับเจคต์ที่ทีมสร้างซึ่งล้วนเป็นคนขาว เข้ามาจับจ้องและเล่าเรื่อง

นี่ไม่ใช่หนังสือเล่าเรื่องสยองขวัญในโตเกียว แต่เล่าเรื่องวัฒนธรรมย่อยที่บางครั้งอยู่นอกสายตาของคนทั่วไป มองไม่เห็นจนคล้ายไม่มีตัวตน แต่สามารถนำไปรวมเป็นเรื่องเล่าใหญ่ซึ่งอธิบายความเป็นญี่ปุ่น ได้เป็นอย่างดี