Gender

เมื่อพูดถึงคำว่าวาย บ่อยครั้งที่เราจะต้องเจอข้อถกเถียงน่าคิดต่อถึงการมีอยู่และแนวโน้มในการเปลี่ยนแปลงของวัฒนธรรมนี้

‘ชนชั้น ตัณหา และสัญชาตญาณสัตว์ป่าในการดำรงเผ่าพันธุ์’ หากจะมีองค์ประกอบเอกลักษณ์ใดของงานเขียนโทรปนี้ที่เร้าอารมณ์ในแบบที่หาไม่ได้จากงานเขียนวายแนวอื่น ก็คงจะหนีไม่พ้นสามสิ่งนี้

Glass Ceiling หรือเพดานแก้ว ที่มิเชลกล่าว เป็นคำที่ใช้เรียกอุปสรรคบางอย่างที่เปรียบเสมือนเพดานซึ่งไม่อาจมองเห็นได้ แต่กลับคอยขัดขวางไม่ให้กลุ่มคนอำนาจน้อย (Minority) หรือคนชายขอบในสังคมได้มีโอกาสก้าวหน้าและเจริญเติบโตในหน้าที่การงานอย่างเท่าเทียมกับผู้มีอำนาจนำ

เชื่อว่าหลายคนคงได้ยินเรื่องราวของสตรีผู้ทรงอิทธิพล ผู้หญิงที่ประสบผลสำเร็จ ผู้หญิงสวย (ในนิยามของ Beauty Standard) หรือวันเดอร์วูแมนมากความสามารถ ผ่านหูผ่านตามาบ้าง หากเทียบเรื่องราวของผู้หญิงส่วนใหญ่ที่ไม่ได้นั่งบนเก้าอี้ผู้บริหาร เรื่องของพวกเธอกลับไม่ถูกพูดถึงมากนัก แต่จริงๆ แล้ว ทุกคนล้วนมีความพิเศษในแบบฉบับของตัวเอง

ถ้าไม่สามารถพิสูจน์ถึงความงดงามเหมือนผู้หญิง อีกหนึ่งทางในการที่หญิงข้ามเพศจะถูกยอมรับจากสังคม ก็ต้องเป็นเรื่องนิสัยใจคอ เพราะกะเทยมักจะถูกคาดหวังให้เป็นคนเฮฮา อารมณ์ดีแบบเหมารวมอยู่เสมอ

ที่น่าสนใจคือมีคนบางส่วนนอกจากจะเห็นว่าสังคมชายเป็นใหญ่จะไม่มีจริงแล้ว สังคมตอนนี้ยังมีลักษณะแบบหญิงเป็นใหญ่ หรือ ‘มาตาธิปไตย’ (Matriarchy) อีกด้วย เนื่องจากผู้หญิงได้รับสิทธิหลายอย่างที่เหนือกว่าผู้ชาย และผู้ชายมีความลำบากในการใช้ชีวิตมากกว่า

แม้ว่าเทรนด์กำจัดขนกายจะมาๆ หายๆ เป็นช่วงๆ แต่ไม่มีช่วงไหนเลยที่มันถูกจำแนกด้วยเพศ จนกระทั่งร้อยกว่าปีก่อน เมื่อยิลเลตต์พยายามขายมีดโกนผู้หญิง ด้วยการบอกให้พวกเธอไปโกนขนรักแร้เสีย

หากว่ากันตามตรงแล้ว มันก็ชวนให้สงสัยได้จริงๆ ว่าในเมื่อสนับสนุนความเท่าเทียมทางเพศ แปลว่าไม่ควรมีเพศใดเพศหนึ่งที่เหนือกว่าเพศอื่น แล้วทำไมถึงเรียกว่า ‘สตรีนิยม’

‘Skinny Shaming’ การถูกวิจารณ์รูปร่างด้วยคำว่า ‘ผอมเกินไป’ เป็นสิ่งที่ไม่ค่อยถูกพูดถึงมากนักในสังคมไทย ด้วยมาตรฐานความสวยที่ส่งต่อความคิดว่าผอมเท่ากับสวยในพื้นที่ต่างๆ ไม่ว่าพื้นที่สื่อหรือพื้นที่สาธารณะ ที่เอื้อประโยชน์ให้คนผอมมากกว่า จนทำให้คำกล่าวว่า ‘ผอมเกินไป’ ถูกลดทอนหรือถูกตัดออก

‘Girlboss’ เป็นคำที่ใช้พูดถึงผู้หญิงยุคใหม่ที่ประสบความสำเร็จ มั่นใจ ทำงานเก่ง มีความเป็นผู้นำไม่ต่างจากผู้ชาย

การที่ศิลปินและไอดอลลุกขึ้นมาสื่อสารบางอย่างผ่านงานเพลงนั้นไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร แล้วทำไมถึงไม่โวยวายเวลาไอดอลแต่งเพลงรัก เพลงเศร้า เพลงอกหัก แต่กลับแค้นเคืองเวลาเขาระบายว่าทนทุกข์กับการกระทำของคนบางกลุ่มมากแค่ไหน

ดูจะขัดกันอยู่พิลึก ที่ช่วงเริ่มต้นปีใหม่กลับเลือกเขียนเรื่องกฎหมายตราสามดวงที่ใช้ในสมัยอยุธยาและรัตนโกสินทร์ตอนต้น แต่อย่างที่ จอร์จ สันตยานา (George Santayana) ว่าไว้ ผู้ไม่ยอมเรียนรู้จากประวัติศาสตร์ก็จะถูกสาปให้กระทำผิดพลาดซ้ำเดิมไปเรื่อยๆ (Those who cannot learn from history are doomed to repeat it.)