ภายใต้สถานการณ์(ไม่)ปกติเช่นนี้ ดูจะมีเพียงงานศิลปะที่ยังพอจะใช้ลูกเล่นหักหลบเพื่อขบกัดการเมืองและสังคมได้อย่างแนบเนียนแต่เจ็บแสบ แล้วผู้สร้างสรรค์มีมุมมองต่อศิลปะ-การเมืองอย่างไร พบพานอะไรบ้างระหว่างทาง และสุดปลายทางของพวกเขา อยากเห็นอะไรเปลี่ยนแปลงในสังคมไทย