Tag: film

ปัจจุบันสัดส่วนคนที่ไม่นับถือศาสนานั้นอยู่อันดับที่สามของโลก และสาเหตุนั้นก็แตกต่างหลากหลาย มันอาจจะเป็นหรือไม่เป็นอย่างที่ภาพยนตร์เหล่านี้ได้พยายามตั้งคำถามไว้ก็ได้

ในแง่หนึ่ง ความตายของผู้กำกับได้รักษา An Elephant Sitting Still ให้เป็นอย่างที่เขาตั้งใจ โปรดิวเซอร์ยอมให้หนังมีความยาว 4 ชั่วโมง จากที่ตอนแรกจะหั่นเหลือครึ่งหนึ่ง และมันอาจเป็นอีกสาเหตุให้คนหันมาสนใจงานชิ้นนี้มากขึ้น แต่แม้ไม่ได้ประกอบกับความตายของผู้กำกับ ตัวหนังก็ยังทรงพลังอย่างยิ่งด้วยตัวของมันเอง

5 ภาพยนตร์ที่ว่าด้วยเรื่องของ AI เหล่าปัญญาประดิษฐ์ที่มักจะถูกทำให้มีชีวิตจิตใจแบบมนุษย์ และนอกจากความตื่นเต้นที่มากับพล็อตหรือวิธีออกแบบโลกในอนาคต ก็ยังมีปรัชญาอีกหลายข้อที่แฝงมาให้เราครุ่นคิด

เรื่องของชายผิวดำชีวิตพัง กับชายผิวขาวผู้พิการ ในThe Upside เสนอภาพของ ‘นิโกรมหัศจรรย์’ (Magical Negro) ซึ่งเป็นภาพจำของคนผิวสีในหนังฮอลลีวูดจำนวนมาก กับทั้งเล่าโดยมีผู้ชายเป็นศูนย์กลาง

ใครบางคนคล้ายเป็นผู้เล่าแต่กลับกลายเป็นผู้ถูกจับจ้องเสียเอง และนี่เป็นอีกหนึ่งครั้งที่ฮองซางซูหยอดเทชีวิตจริงผสมลงไปในเรื่องเล่า จนชวนให้กลับมาคิดว่าหรือแม้แต่ในชีวิตจริงๆ เราเองก็กำลังแสดง

อีกหนึ่งผลงานของ Lav Diaz ที่เล่าเรื่องของหญิงบ้าเร่ร่อน กวีชีวิตพัง คนรักที่หายสาบสูญ ฯลฯ ทั้งหมดเกิดขึ้นด้วยอำนาจทหารในฟิลิปปินส์ หนังฉายความเจ็บปวดนิ่งช้ายาวนาน คงมีแต่เพียงท่านผู้นำช่างพูดที่ได้พร่ำพูดแต่สิ่งที่ไม่ได้รับการแปลจากหนัง

เรื่องของนักวิทยาศาสตร์ผู้ทำการทดลองปลุกคนตายให้ฟื้นคืนชีพ พล็อตเรื่องของหนังไม่ซับซ้อนนัก แต่ก็มีคำถามทางศีลธรรม และปรัชญาให้ขบคิดอยู่ไม่น้อยหลังจากดูจบ

ขณะที่แวดวงภาพยนตร์พากันแห่แหนให้ Green Book เป็นหนังฟีลกู๊ดแห่งปีที่จะทำให้เราเข้าใจความแตกต่างหลากหลายทางเชื้อชาติ สิ่งที่ไม่ควรลืมคือหนังเล่าเรื่องจากมุมมองตัวละครผิวขาวเป็นหลัก ที่สุดแล้ว คนดำ ก็คือซับเจคต์ที่ทีมสร้างซึ่งล้วนเป็นคนขาว เข้ามาจับจ้องและเล่าเรื่อง

หนังชวนเราไปสำรวจชีวิต ความสัมพันธ์ของผู้ติดยาเสพติดและครอบครัวได้อย่างตรงไปตรงมา และทีมงานทั้งหมดก็ถ่ายทอดมันออกมาได้น่าประทับใจยิ่ง

เป็นอีกครั้งที่ ‘ฮองซางซู’ หยิบชีวิตส่วนตัวของตัวเองมาปะปนและขยี้ซ้ำในหนัง และ Claire’s Camera ก็น่าจะเป็นเรื่องที่รื่นรมย์ที่สุดแล้ว ทั้งใน ‘ไตรภาควิบากกรรมเมียน้อย’ และกระทั่งในรอบหลายปีของเขา

หากความน่าเสียดายของ Utøya: July 22 คือการเบือนหน้าหนีความกลัวที่แท้จริงในนาทีสุดท้าย สิ่งที่ทำให้ 22 July ไปไม่ถึงจุดที่ควรจะเป็น คืออารมณ์เอ่อล้นของตัวบทวิเคราะห์ที่ไม่ยอมสบตากับความกลัวอย่างตรงไปตรงมา

Roma ไม่ใช่หนังที่มุ่งมั่นจะกลับไปวิพากษ์การกดขี่ทางสังคม ชนชั้น และเชื้อชาติอย่างถอนรากถอนโคน หากเป็นเสมือนจดหมายรักต่อสตรีคนหนึ่งที่ผู้กำกับหนังอัลฟองโซ กัวรอง ผูกพันเรื่อยมาตั้งแต่จำความได้