ชายอินเดียข่มขืนภรรยาจนตายแต่พ้นผิด ศาลตัดสิน “เซ็กซ์ระหว่างสามีภรรยา ไม่ถือว่าเป็นการข่มขืน”

**บทความนี้พูดถึงการข่มขืน**

เมื่อวันที่ 10 กุมภาพันธ์ 2025 ศาลสูงแห่งรัฐฉัตตีสครห์ (Chhattisgarh) ประเทศอินเดีย ปล่อยตัวชายวัย 40 ปีที่มีเซ็กซ์แบบผิดธรรมชาติกับภรรยาโดยไม่ได้รับความยินยอม จนกระทั่งเธอเสียชีวิต โดยคำตัดสินของศาลอ้างว่า กิจกรรมทางเพศระหว่างสามีภรรยาไม่นับเป็นการข่มขืน จึงเอาผิดทางกฎหมายไม่ได้ ท่ามกลางเสียงวิพากษ์วิจารณ์มากมายจากประชาชน

คดีที่กำลังได้รับความสนใจอย่างมากนี้เริ่มต้นขึ้นในปี 2017 หลังจากหญิงสาวคนหนึ่งเข้าแจ้งความกับผู้พิพากษาศาลแขวงว่า เธอถูกสามีบังคับร่วมเพศแบบผิดธรรมชาติ ทำให้เจ็บหนัก จากนั้นเธอก็เสียชีวิตที่โรงพยาบาลภายในวันเดียวกัน อ้างอิงจากรายงานการชันสูตรศพ สาเหตุการเสียชีวิตคือ เยื่อบุช่องท้องอักเสบและลำไส้ใหญ่ตอนปลายทะลุ

ต่อมาในปี 2019 สามีของหญิงสาวถูกจับและศาลชั้นต้นเขตบาสตาร์ (Bastar) รัฐฉัตตีสครห์ตัดสินให้จำคุก 10 ปี ภายใต้ความผิดทางอาญา 3 มาตรา ได้แก่ มาตรา 377 ข่มขืน, มาตรา 376 มีเซ็กซ์แบบผิดธรรมชาติ และมาตรา 304 ทำให้คนตายโดยไม่เจตนาฆ่า

แต่เรื่องไม่จบแค่นั้น เพราะสามียื่นอุทธรณ์กับศาลสูง คดีจึงถูกรื้อกลับมาพิจารณาใหม่ มีการขึ้นศาลอีกครั้งในปี 2024 แต่ไม่ได้ข้อสรุป กระทั่งสัปดาห์ที่ผ่านมา ศาลสูงฉัตตีสครห์เพิ่งตัดสินชัดเจนว่า จำเลยไม่ผิด โดยอ้างอิงกฎหมายมาตรา 375 ซึ่งระบุข้อยกเว้นไว้ดังนี้

“หากอายุของภรรยาเกิน 18 ปี การร่วมเพศหรือกิจกรรมทางเพศใดๆ ก็ตามที่สามีกระทำต่อภรรยาจะไม่ถือเป็นการข่มขืน”

ศาลสูงมองว่า ข้อยกเว้นควรครอบคลุมทั้งในกรณีข่มขืนและเซ็กซ์ผิดธรรมชาติ คำตัดสินเอาผิดตามมาตรา 377 และ 366 โดยศาลชั้นต้นจึงถูกปัดตกไป ในส่วนของคำตัดสินเอาผิดมาตรา 304 ศาลสูงกล่าวว่า ไม่มีเหตุผลรองรับหรือพยานหลักฐานมากพอ นอกจากคำให้การของเหยื่อที่เสียชีวิตไปแล้ว

สุดท้ายจำเลยจึงพ้นผิดทุกข้อกล่าวหา และได้รับการปล่อยตัวจากคุกทันที

ปัจจุบันการข่มขืนระหว่างคู่สมรส (Marital Rape) ถือเป็นความผิดอาญาในมากกว่า 100 ประเทศ และอันที่จริงในอินเดียก็เป็นปัญหาที่ถกเถียงกันมาอย่างยาวนาน ประชาชนจำนวนมากมองว่า กฎหมายมาตรา 375 ล้าหลังและลิดรอนสิทธิผู้หญิง เมื่อเดือนตุลาคมปีที่แล้ว ศาลสูงสุดของอินเดียเคยมีการพิจารณาแก้ไขมาตรานี้ไปแล้วรอบหนึ่ง แต่คณะผู้พิพากษาไม่สามารถหาข้อสรุปได้ การพิจารณาจึงถูกเลื่อนออกไป

ระหว่างการพิจารณานี้ รัฐบาลอินเดียได้ออกคำให้การโต้แย้งต่อศาลสูงสุดด้วยว่า ถึงแม้ความยินยอมจะเป็นสิ่งสำคัญ และสามีควรได้รับโทษหากไม่เคารพความยินยอมของภรรยา แต่การตัดสินโทษดังกล่าวเป็น ‘การข่มขืน’ ถือว่า ‘รุนแรงเกินควร’ และอาจมีผลอย่างหนักต่อความสัมพันธ์คู่สมรส ก่อให้เกิดความวุ่นวายอย่างมากในสถาบันครอบครัว

อ้างอิงจากแบบสำรวจ National Family Health Survey ปี 2019-2021 ผู้หญิงอินเดียที่แต่งงานแล้ว 32% เคยถูกสามีกระทำรุนแรงทางกาย ทางใจ หรือทางเพศ และพบว่า ในหมู่ผู้หญิงแต่งงานแล้วที่เคยประสบความรุนแรงทางเพศ มีผู้ก่อเหตุเป็นสามีปัจจุบัน 82% และเป็นสามีเก่า 13.7%

ทำให้อดสงสัยไม่ได้ว่า ภาพ ‘สถาบันครอบครัว’ ในอุดมคติที่รัฐบาลอินเดียต้องการปกป้องเป็นแบบไหน และหาก ‘ความวุ่นวาย ที่รัฐบาลเกรงกลัว ช่วยให้ผู้หญิง 32% หลุดพ้นจากสามีตัวอันตรายได้ จะไม่เป็นการแลกเปลี่ยนที่คุ้มค่าหรอกหรือ

เมื่อย้อนกลับมามองที่ประเทศไทยอาจพบว่า เราเองก็ไม่ได้ดีไปกว่าเขาเท่าไรนัก ประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 276 ระบุไว้ว่า หากการข่มขืนกระทำชำเราเกิดขึ้นระหว่างคู่สมรส และคู่สมรสนั้นยังต้องการอยู่ด้วยกันต่อไป “ศาลจะลงโทษน้อยกว่าที่กฎหมายกำหนดไว้เพียงใดก็ได้ หรือจะกำหนดเงื่อนไขเพื่อคุมความประพฤติแทนการลงโทษก็ได้”

ยิ่งไปกว่านั้น มาตรา 281 กำหนดให้การข่มขืนระหว่างคู่สมรสเป็น ‘ความผิดที่ยอมความได้’ หากไม่ได้เกิดขึ้นต่อหน้าคนจำนวนมาก หรือผู้ถูกกระทำไม่ได้เจ็บหนักหรือเสียชีวิต

ทั้งหมดทั้งมวลสะท้อนให้เห็นคุณค่าและขนบธรรมเนียมที่คล้ายคลึงกันของ 2 ประเทศ ตั้งแต่เล็กจนโต พวกเรามักจะถูกสอนว่า อย่าไปยุ่งเรื่องผัวๆ เมียๆ ปัญหาระหว่างคู่สมรสเป็นสิ่งที่ควรซุกซ่อนไว้ลึกที่สุด ไม่ให้คนนอกรับรู้ และไม่ใช่กงการของรัฐที่จะมาช่วยแก้ไข

แต่เมื่อเรื่องผัวๆ เมียๆ ลุกลามกลายเป็นความรุนแรงทางเพศ เมื่อผู้ข่มขืนสามารถรอดพ้นจากโทษอาญา แค่เพราะฝ่ายถูกข่มขืนมีชื่ออยู่บนทะเบียนสมรสร่วมกับเขา อาจถึงเวลาแล้วหรือเปล่าที่เราต้องพิจารณาขนบธรรมเนียมใหม่

คุณค่า ‘สถาบัน’ ครอบครัวที่เราให้ความสำคัญนักหนา แท้จริงแล้วช่วยปกป้อง ‘คน’ ในครอบครัวได้มากน้อยเพียงใด

เป็นคำถามที่ยังไม่ได้รับคำตอบ