ซากข้าวของเครื่องใช้ชำรุดผุพังและกองโคลนกองอยู่ริม 2 ฝั่งถนน เป็นร่องรอยความเสียหายหลังมวลน้ำจากแม่น้ำกกล้นตลิ่งเข้าท่วมชุมชนเกาะลอย ตำบลเวียง อำเภอเมืองเชียงราย จังหวัดเชียงราย เมื่อวันที่ 10 กันยายนที่ผ่านมา โดยสถานการณ์ล่าสุดประชาชนสามารถเดินทางเข้าชุมชนเพื่อตรวจสอบความเสียหาย และทำความสะอาดทรัพย์สินภายในบ้านที่ถูกน้ำท่วมได้แล้ว
จากการสำรวจพื้นที่ของ The Momentum พบว่า ทรัพย์สินที่เสียหายโดยมากเป็นเครื่องใช้ไฟฟ้า เช่น เครื่องซักผ้า ทีวี ตู้เย็น และยานพาหนะ ที่จมอยู่ใต้น้ำเป็นเวลานานหลายชั่วโมง เนื่องจากไม่สามารถนำออกจากพื้นที่ได้ แม้กระทั่งบ้านทั้งหลังก็ตกอยู่ในสภาพ ‘จมกองโคลน’
เช่นเดียวกับบ้านของ นวลละออ คัณฑะเสวี อายุ 52 ปี ซึ่งจมอยู่ในระดับน้ำสูงประมาณ 2 เมตร ประกอบกับกระแสน้ำเชี่ยวกรากพัดพาข้าวของเครื่องใช้ภายในบ้านเสียหายแทบทั้งหมด แม้ว่าเธอพยายามนำเครื่องใช้ไฟฟ้าและของภายในบ้านยกไว้ที่สูง แต่ก็ไม่พ้นกระแสน้ำที่ไหลแรงและท่วมสูงเกินกว่าที่คาดการณ์เอาไว้
“ตอนแรกที่มาเห็นเราเข่าทรุดเลย บ้านเราไม่มีอะไรเหลือ เราสูญเสียข้าวของเครื่องใช้ไปทั้งหมด ตอนออกจากบ้านหยิบเสื้อผ้ามาได้แค่ไม่กี่ชิ้น นอกเหนือจากนั้นก็ได้แต่พูดว่าไม่เป็นไร เราเอาแค่ชีวิตของเราให้รอดก่อน” นวลละออเล่า พร้อมเสริมว่า สิ่งที่เธอสูญเสียอีกหนึ่งอย่างคือสภาพจิตใจในตอนนี้ที่กำลังย่ำแย่ อย่างไรก็ตามนวลละออยังต้องทำความสะอาดบ้านหลังนี้เพื่อกลับมาอยู่ร่วมกับครอบครัวอีกครั้งหนึ่ง ทว่าทั้งสองสามีภรรยาไม่สามารถทำความสะอาดบ้านโดยลำพังได้ มูลนิธิกระจกเงาจึงเข้าช่วยเหลือ
“ทีมอาสาสมัครของมูลนิธิเคลียร์ด้านในบ้านเรียบร้อยแล้วครับ ตอนนี้เหลือแต่ข้างนอกบ้านที่ต้องเอาโคลนออก ส่วนที่หลับที่นอนของเจ้าของบ้านเราก็ทำความสะอาดแล้ว” หนึ่ง อาสาสมัครมูลนิธิกระจกเงาให้สัมภาษณ์กับผู้สื่อข่าว ก่อนจะเล่าว่า เขาเข้ามาเป็นอาสาสมัครของมูลนิธิในช่วงภัยพิบัติสม่ำเสมอ ทั้งเหตุน้ำท่วม ไฟป่า ก็มาเป็นอาสาสมัครทั้งนั้น
ไม่ใช่หนึ่งเพียงคนเดียวที่อาสาเข้ามาผ่อนแรงให้นวลละออ ประชาชนชุมชนเกาะลอย และพื้นที่อื่นๆ ของจังหวัดเชียงรายที่ได้รับผลกระทบจากอุทกภัยในครั้งนี้ แต่ยังรวมถึงเหล่านักศึกษาและชาวบ้านที่เข้าร่วมเป็นอาสาสมัครของมูลนิธิกระจกเงา
“ตอนแรกผมก็คิดว่าจะไหวไหม เพราะบ้านมีพื้นที่เยอะ แต่เรามาช่วยแบบนี้เจ้าของบ้านเขาก็ดีใจ ตอนเขากลับเข้ามาเห็นสภาพบ้านของเขาดีขึ้น บางคนก็น้ำตาตกเหมือนกันครับที่เรามาช่วย
“บางคนเขาอาจจะเป็นญาติพี่น้องห่างๆ ของผมก็ได้ เราเองก็ไม่รู้ แต่เรามาช่วยคนที่นี่ก็เหมือนเรามาช่วยเหลือพี่น้องของเรา บางคนเห็นเราเขาก็เรียกเพราะรู้จัก อีกอย่างมันทำให้ผมภูมิใจนะ เราไปเจอคนที่เขาถามหา เพราะเขารอเราไปช่วยอยู่” หนึ่งทิ้งท้าย 
