I’m Glad My Mom Died สปอตไลต์วัยเด็กกลายเป็นบาดแผล เมื่อ ‘แม่’ ไม่ใช่พื้นที่ปลอดภัย

ในฐานะคนคนหนึ่งที่ชอบอ่านหนังสือหลากหลาย เลือกอ่านแนวได้ไม่ตายตัว อีกทั้งไม่ใส่ใจความสวยงามของหน้าปกมากนัก แต่ชื่อหนังสือเป็นหนึ่งในองค์ประกอบที่ดึงดูดเราได้มากที่สุด

I’m Glad My Mom Died ถือเป็นหนังสืออีกหนึ่งเล่มที่เราซื้อมาเพราะชื่อหนังสือล้วนๆ แม้เราไม่ทราบเนื้อหาข้างใน ไม่เคยรู้จัก เจนเน็ตต์ แม็กเคอร์ดี (Jennette McCurdy) นักเขียนหนังสือเล่มนี้มาก่อน แต่เราเชื่อว่า คนที่กล้าตั้งชื่อหนังสือเล่มแรกของตัวเองว่า ‘ฉันดีใจที่แม่ของฉันตาย’ จะต้องมีประเด็นน่าสนใจมาเล่าแน่ๆ

และแม็กเคอร์ดีก็ไม่ทำให้เราผิดหวัง I’m Glad My Mom Died เป็นหนังสือนอนฟิกชัน (Non-fiction) บอกเล่าข้อเท็จจริงอันขมขื่นในชีวิตแต่ละช่วงของผู้เขียน นับตั้งแต่เธอเยาว์วัยจนกระทั่งหลังจากแม่ของเธอเสียชีวิต

ความน่าสนใจอยู่ตรงที่แม็กเคอร์ดีเป็นนักแสดงเด็ก เคยฝากผลงานไว้กับซิตคอมอเมริกันชื่อดัง ‘ไอคาร์ลี (iCarly)’ ในช่วงปี 2007-2012 ทว่าภายใต้ภาพตัวละครที่ก๋ากั่น เฉลียวฉลาด และสดใสของเธอ ไม่มีใครรู้ว่าเบื้องหลังนั้นเกิดอะไรขึ้นกับเธอบ้าง

“เจนเน็ตต์ต้องอยากเป็นนักแสดงเองด้วยนะ เรื่องนี้สำคัญมาก ไม่อย่างนั้นเธอจะทำมันออกมาได้ไม่ดี” เขาว่า

“โอ้ เธออยากได้งานนี้ยิ่งกว่าอะไรเสียอีก” แม่ว่า ขณะเซ็นชื่อลงบนเส้นประในหน้าถัดไป

แม่ต่างหากที่อยากได้งานนี้ยิ่งกว่าอะไร ไม่ใช่ฉัน วันนี้เป็นวันที่เครียดและไม่สนุก และถ้าหากเลือกได้ ฉันก็ไม่อยากทำอะไรแบบนี้อีกเลย

แม็กเคอร์ดีเข้าวงการจากการชักชวนค่อนไปทางบังคับของแม่ เพราะแม่ฝันอยากเป็นนักแสดงแต่เป็นไม่ได้ ‘ความฝัน’ ดังกล่าวจึงตกทอดกลายมาเป็น ‘หน้าที่’ ของลูกสาวแทน เด็กหญิงวัย 6 ขวบ แบกรับทั้งความคาดหวังมหาศาลจากแม่ มาตรฐานสูงลิบของกองถ่ายฮอลลีวูด และเป้าหมายส่วนตัวที่อยากให้แม่รัก อยากให้แม่ภูมิใจ ไม่อยากโดนดุด่า ทอดทิ้งเหมือนเหล่าพี่ชายที่ไม่เอาไหนของเธอ

ในยุคที่สังคมเริ่มตระหนักเกี่ยวกับสิทธิเด็กมากขึ้น แม็กเคอร์ดีตีแผ่ทั้งด้านมืดของอาชีพนักแสดงเด็ก และความสัมพันธ์ครอบครัวที่เป็นพิษออกมาได้อย่างละเอียดจนเจ็บปวด

ฉันโหยหาการที่จะได้สนิทสนมกับแม่ แต่ก็อยากให้ความสนิทนั้นเป็นไปตามข้อตกลงจากฝั่งฉัน ไม่ใช่จากฝั่งของหล่อน ฉันอยากให้หล่อนได้รู้จักฉันในแบบที่ฉันกำลังเป็น อยากให้หล่อนอนุญาตให้ฉันเติบโต อนุญาตให้ฉันเป็นตัวเอง

แต่นั่นฟังดูเหมือนเรื่องเพ้อฝันมากกว่าความเป็นไปได้ในชีวิตจริง

ว่ากันว่าบาดแผลตอนเด็กจะติดตัวเราไปจนถึงวัยผู้ใหญ่ และความสัมพันธ์ในครอบครัวจะเป็นรากฐานความสัมพันธ์อื่นๆ ในอนาคต บันทึกชีวิตของแม็กเคอร์ดีเล่มนี้ถือเป็นตัวพิสูจน์ข้อความดังกล่าว

หลังจากโดนแม่หลอกให้อดอาหารตั้งแต่วัย 11 ปี แม็กเคอร์ดีเติบโตขึ้นพร้อมกับโรคทางการกินเรื้อรัง ไม่ว่าจะเป็นโรคคลั่งผอม (Anorexia) หรือโรคล้วงคอ (Bulimia)

หลังจากใช้ชีวิตอยู่กับแม่ที่อารมณ์แปรปรวน เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายมาเนิ่นนาน รวมถึงโดนผู้กำกับซีรีส์ลวนลาม แม็กเคอร์ดีจึงค่อยๆ กลายเป็นคนเก็บกดและวิตกกังวล ทำให้ความสัมพันธ์กับคนรักมักจะไม่ราบรื่นตามไปด้วย

หากสปอยล์มากกว่านี้ เกรงว่าจะเผลอเปิดเผยเนื้อหาสำคัญจนหมดสนุก อย่างไรเสีย สรุปย่อๆ ของเราคงไม่มีทางกินใจเท่าตัวอักษรของแม็กเคอร์ดี เพราะนอกจากสารตั้งต้นที่น่าสนใจเป็นทุนเดิมแล้ว เราเชื่อว่า ‘วิธีการเล่า’ เป็นอีกปัจจัยความสำเร็จของ I’m Glad My Mom Died เช่นกัน

แม็กเคอร์ดีเลือกเล่าเหตุการณ์ต่างๆ ในชีวิตเธออย่างละนิดอย่างละหน่อย เรียงไปตามลำดับเวลา ทว่าไม่ปะติดปะต่อกันเสียทีเดียว สอดแทรกอารมณ์ขันเป็นระยะ ไม่ใช้คำสละสลวยมากนัก แต่มีความซื่อตรง ยิ่งอ่านเท่าไรทุกตัวอักษรยิ่งทวีความรุนแรงทางอารมณ์ขึ้น

กระทั่งเมื่อถึงตอนจบ เราก็หลุดร้องไห้ออกมา เพราะรู้สึกร่วมไปกับนักเขียนอย่างท่วมท้นเหลือเกิน

ฉันต้องการให้ชีวิตของฉันอยู่ในการควบคุมของฉันเอง ไม่ใช่โรคทางการกิน ไม่ใช่ผู้แคสต์นักแสดง ไม่ใช่เอเจนต์ ไม่ใช่แม่ ต้องเป็นฉันเองเท่านั้นที่ควบคุมชีวิตตัวเองได้

โดยสรุป หากคุณกำลังมองหาหนังสือเกี่ยวกับวงการฮอลลีวูด ความรุนแรงในครอบครัว หรือโรคทางการกินต่างๆ

หนังสือที่ดำเนินเรื่องได้บีบคั้น แต่ขณะเดียวกันก็ตลก

หนังสือที่อ่านสนุก แต่ร้าวรานไปถึงหัวใจ

หนังสือที่ควานค้นความซับซ้อนของชีวิต และตีแผ่ด้านอัปลักษณ์ของมนุษย์

เราขอแนะนำ I’m Glad My Mom Died เป็นอย่างยิ่ง นี่คือนอนฟิกชันแห่งยุคสมัย และเป็นหนังสือเปิดตัวเจนเน็ตต์ แม็กเคอร์ดี ในฐานะนักเขียนผู้น่าจับตามองอย่างมากอีกคนหนึ่ง