เราพบกันเพราะหนังสือ และจะคิดถึงทุกปี บินหลา สันกาลาคีรี

เราพบกันเพราะหนังสือ เป็นชื่อหนังสือของ บินหลา สันกาลาคีรี ซึ่งกลายเป็นประโยคที่อธิบายความสัมพันธ์ระหว่างเรา กับนักเขียนผู้บินมาจากเทือกเขาสันกาลาคีรีได้เป็นอย่างดี บุคคลผู้ที่เราพบเขาบนหน้ากระดาษ และรู้จักเขาในทุกตัวอักษรที่ปรากฏในแต่ละบรรทัดของงานเขียน

แม้ไม่เคยพูดคุยกันตรงหน้า และไม่เคยรู้จักกันเป็นการส่วนตัว แต่ข่าวการจากไปของเขากลับทำให้เรารู้สึกเศร้า และรู้สึกเสียดายต่อวงการวรรณกรรมไทยอย่างยิ่ง ที่สูญเสียนักเขียนฝีน้ำหมึกดีไปอีกคน

“พี่อยากให้เราลองไปดู ไปรู้จักสังคมอะไรแบบนี้บ้าง ไปรู้จักคนเยอะๆ หลากหลาย” คือคำพูดของ อินทรชัย พาณิชกุล หัวหน้าคนแรกในชีวิต ที่ชวนให้เราไปงานวงเสวนาของนักเขียน กวี ศิลปิน และผู้สนใจความเป็นไปของบ้านเมือง ณ ร้าน On the rose ใต้สะพานพระรามแปด ใกล้สี่แยกบางขุนพรหม ในประเด็น ‘ไผ่ ทนายอานนท์ และคนหนุ่มสาวของเรา’ 

เพื่อให้ Frist Jobber อย่างเราได้รู้จักคนพบเจอผู้คนหลากหลายมากขึ้น เช่น นักเขียน กวี

วันนั้นเป็นครั้งแรก ที่ได้เจอกับนักเขียนที่ชื่อว่า บินหลา สันกาลาคีรี ตัวเป็นๆ ครั้งแรกที่เขาหลุดออกมาจากหน้ากระดาษ

แม้ไม่ได้สนทนา อาจเพราะบินหลากลับมากรุงเทพฯ ในรอบหลายปี และด้วยเงื่อนไขสุขภาพ แต่การได้เห็นเขาในวันนั้นก็เหมือนหนึ่งในเป้าหมายเล็กๆ ในชีวิตได้สำเร็จลงไปแล้ว กับการได้เจอนักเขียนที่ชอบ

บินหลาเขียนนวนิยายได้ดี ซึ่งแฟนนักอ่านทุกคนทราบ แต่ไม่ได้หมายความว่า หนังสือประเภทอื่นๆ ของเขาไม่ดี ซึ่งทุกคนก็ทราบอีกเช่นกัน แต่ด้วยจริตส่วนตัวที่ชื่นชอบอ่านนวนิยายเป็นอาจิณ จึงเฝ้ารอเล่มใหม่ของเขาเสมอ และเชื่อว่าบินหลาก็คงเฝ้ารอเหมือนกัน

“ผมห่วงว่าจะเขียนหนังสือไม่ได้ สูงสุดอาจได้นวนิยายอีกเล่มเดียว สังขารมันเป็นตัวสำคัญที่จะขับเคลื่อน และสังขารผมไม่ดี กลัวว่าไม่มีความแข็งแรงพอที่จะทำงานต่อไปได้ ตอนนี้อันไหนคิดได้ก็อยากทำให้เรียบร้อย อย่างตอนนี้ผมคิดพล็อตนวนิยายเรื่องใหม่ขึ้นมาได้ คิดว่าอาจเป็นเรื่องสุดท้าย ก่อนที่สังขารจะแย่กว่านี้ จนกระทั่งผมอาจพบว่าตัวเองทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว” บินหลาให้สัมภาษณ์กับ The Momentum (https://themomentum.co/closeup-binla-sankalakiri/)

แม้ว่าบทนวนิยายเล่มใหม่ที่ทั้งเขาและนักอ่านเฝ้ารอไม่ได้เกิดขึ้น แต่ทุกตัวอักษร ทุกเรื่องราว ที่ปรากฏบนหนังสือที่ประทับด้วยชื่อ ‘บินหลา’ ทุกเล่ม ยังคงหล่อเลี้ยงผู้คน และยังมีชีวิตตราบไป

แม้ในวันที่นกจากสันกาลาคีรีผู้นี้จะบินทีละหลา หรือหลายหลา ไปในที่ไกลแสนไกล

แม้กระทั่งในวันนี้ ก่อนการเขียนบทความนี้ เราได้หยิบหนังสือดื่มทะเลสาบ อาบทะเลทราย มาอ่านอีกครั้ง เพื่อดื่มสดุดี แด่มิตรภาพระหว่างบรรทัดของสองเรา

ซึ่งคุณค่าในตัวหนังสือก็ยังทำให้เราฉุกคิดอะไรได้เสมอ และเริ่มนำทริปอินเดียกลับมาพิจารณาอีกครั้ง (หลังตัดใจไปหลายรอบ)  ก็อย่างที่บินหลาว่า “เดินทางลำพัง รู้จักโลกน้อยกว่าที่คิด รู้จักตัวเองมากกว่าที่ควร”

บินหลา สันกาลาคีรี 

เราพบกันเพราะหนังสือ และคุณจะมีชีวิตอยู่ตลอดไปบนตัวอักษรเหล่านั้น 

เราพบกันเพราะหนังสือ ที่ช่วยเตือนใจว่าเหตุของการพบกันไม่ใช่เพื่อลืม

แต่เพื่อจะคิดถึงอยู่ทุกปี

บินหลา สันกาลาคีรี 

ขอให้การเดินทางครั้งใหม่ของพี่เต็มไปด้วยความสนุก ชีวิตชีวา 

และได้เขียนอีกหนังสือมากมาย