Author: ปอ เปรมสำราญ

ศิลปินร่วมสมัยเริ่มใช้ ‘กลิ่น’ มาเป็นองค์ประกอบในงานศิลปะตั้งแต่ศตวรรษที่ 20 มีทั้งงานที่อวลไปด้วยกลิ่นกาแฟ กลิ่นบาร์ กลิ่นหัววัวเน่า จนถึงกลิ่นประจำเดือน

3 งานศิลปะจากนิทรรศการ Performing Society: The Violence of Gender ซึ่งถ่ายทอดเรื่องความรุนแรงเชิงโครงสร้างที่กระทำต่อเพศสภาพต่างๆ โดยเฉพาะในคนที่มีบทบาทเป็น พ่อ-แม่ และลูก ได้อย่างน่าสนใจ

ชวนรู้จักนักเขียนหญิงชื่อก้องอีกครั้ง ผ่านนิทรรศการ VIRGINIA WOOLF: AN EXHIBITION INSPIRED BY HER WRITINGS ที่คัดสรรผลงานศิลปินกว่า 80 คน ที่เป็นกระจกสะท้อนตัวตนและงานเขียนของวูล์ฟอย่างน่าสนใจ

เรากำลังพูดถึงงานศิลปะที่เล่นกับสิ่งน่ารังเกียจ อย่างของเหลวในร่างกาย สารคัดหลั่ง หรือสิ่งขับถ่าย รวมถึงสิ่งที่ลึกซึ้งขึ้นอย่างสิ่งทำให้หวนนึกถึงครรภ์ของมารดาที่เราเคยอาศัยอยู่ ฯลฯ

ปรัชญา ‘วะบิ-ซะบิ’ ที่มีรากฐานมาจากพุทธศาสนาแบบเซ็น โอบรับสิ่งใดหรือใครก็ตามที่ถูกเขี่ยออกจากกรอบความงามที่สังคมกำหนดขึ้น ด้วยความเข้าใจว่าธรรมชาติของทุกสิ่งคือความไม่สมบูรณ์แบบ ไร้สมมาตร และพร้อมจะเปลี่ยนแปลงโรยร่วงได้ตามกาลเวลา และแม้ปัจจุบัน ญี่ปุ่นเองจะถูกลัทธิทุนนิยมเข้าครอบและพยายามกลืนวิถีเก่า แต่วะบิ-ซะบิ ยังคงดำรงอยู่ผ่านการรับรู้ของผู้คน เฉกเช่นที่ ปอ เปรมสำราญ นำมาเล่าให้เราอ่าน