บุกบรอดเวย์ ดู Pretty Woman มิวสิคัล ความฝันสุดท้ายของแกร์รี่ มาร์แชล

หากไล่เรียงบัญชีรายชื่อหนังโรแมนติกคอเมดี้ที่สาวยุค 90s ยกให้เป็นหนังในดวงใจเสมอ เชื่อได้ว่า ชื่อของ Pretty Woman ‘ผู้หญิงบานฉ่ำ’ จะต้องติดโผทุกสำนัก เพราะนอกจากพล็อตชวนฝันหวานแบบซินเดอเรล่าแล้ว เพลงประกอบก็ระรื่นหู ไม่น่าเชื่อว่า แม้เวลาผ่านมา 28 ปีเราก็ยังรู้สึกว่าเป็นเพลงประกอบที่ชวนให้ Fallen หรือตกหลุมรักได้เสมอ แต่ความดีทั้งหมดทั้งปวงต้องยกให้ความลงตัวของคู่พระนาง ที่นักวิจารณ์หนังยังแซะเบาๆ ว่า หนังเรื่องนี้จะไม่มีอะไรเลยถ้าไม่ใช่เพราะแสดงนำโดยจูเลีย โรเบิตส์และริชาร์ด เกียร์ ซึ่งพระเอกของเราก็ดูเหมือนจะเห็นด้วยตั้งแต่ต้น เมื่อเขาได้ปฏิเสธแกร์รี่ในการรับบทบาทนี้ไป 2-3 ครั้ง จนเมื่อแกร์รี่ได้พาจูเลียไปพบริชาร์ดและเธอก็ยื่นโน้ตเล็กๆ ที่เขียนด้วยลายมือว่า ‘Please say Yes’  ส่งผลให้ริชาร์ดเซย์เยสกับบทเอ็ดเวิร์ดในที่สุด!

28 ปีผ่านไป… ตัวละครวิเวียนกับเอ็ดเวิร์ดถูกชุบชีวิตขึ้นมาอีกครา ณ บรอดเวย์แห่งนิวยอร์ก โดยมีการพูดคุยเรื่องบทกันตั้งแต่ปี 2016 คือภายหลังจากที่ Pretty Woman ฉลองอายุครบ 25 ปีไป 1 ปี โดยบทนั้นนำมาจากหนังสือที่แต่งโดยแกร์รี่ มาร์แชลร่วมกับนักเขียนบท เจ.เอฟ. ลอว์ตัน (J.F. Lawton) และวางใจให้เจอร์รี่ มิทเชล ผู้เคยผ่านงานทั้ง Kinky Boots และ Hairspray รวมถึงครอบครองโทนี่อวอร์ดซึ่งเปรียบเสมือนรางวัลออสการ์ของฝั่งละครเวที เป็นทั้งผู้กำกับการแสดงและออกแบบท่าเต้น เพิ่มความละมุนด้วยฝีมือการแต่งเพลงสุดโรแมนติกจากเจ้าพ่อเพลงหวานไบรอัน อดัมส์(Bryan Adams) และ จิม วาแลนซ์ (Jim Vallance) น่าเสียดายที่เดือนกรกฎาคมในปีนั้นเอง แกร์รี่ได้จากไปโดยที่เขาเองยังก็ยังไม่ทราบว่า ใครจะมารับบทบาทเป็นพระนาง ในบทสัมภาษณ์สุดท้ายกับนิตยสารวานิตี้ แฟร์ แกร์รี่ได้พูดถึง Pretty Woman ฉบับมิวสิคัลไว้ว่า จะเป็นการเปิดเผยมุมของพระเอกด้านความสัมพันธ์กับพ่อมากขึ้น รวมถึงคนดูจะอินกับความผูกพันระหว่างพระเอกและนางเอกได้อย่างดื่มด่ำ

ในที่สุดบทวิเวียนรูปแบบมิวสิคัลก็ตกเป็นของนักแสดงสาวซาแมนธา บาร์กส์ ผู้เคยฝากเสียงหวานบาดลึกในเพลง On My Own จากหนัง Les Miserables ส่วนเอ็ดเวิร์ด 2018 หรือแอนดี้ คาร์ล เจนจัดในละครเวทีมาหลายบทบาท เปิดรอบการแสดงที่โรงละครเนเดอร์แลนเดอร์ เมื่อวันที่ 20 กรกฎาคมที่ผ่านมา

หลังจากที่รู้ว่าตัวเองมีแพลนจะไปเที่ยวนิวยอร์กอยู่แล้ว สิ่งที่ทำอันดับแรกเมื่อเท้าแตะลงไทมส์ สแควร์ (Times Square ) คือการเข้าไปเช็คในหน้าเว็บไซต์ทางการเพื่อดูราคาตั๋วและเช็คที่นั่งว่า ยังว่างอยู่หรือไม่

ใครๆ ก็บอกว่า จะหาซื้อตั๋วบรอดเวย์ราคาถูกได้จากบู๊ท TKTS ซึ่งตั้งอยู่หลังใต้บันไดสีแดงหน้าไทมส์ สแควร์ แต่! ไม่มีวันที่จะถูกไปกว่า Rush Tickets ซึ่งจะซื้อได้ในเฉพาะวันแสดงนั้นๆ และที่นั่งก็มีจำกัด สนนราคาอยู่ที่ 42 ดอลลาร์ฯ! ถูกเว่อร์วังขนาดนี้เรายอมเสี่ยงไปลุ้นหน้างานค่ะ ส่วนใครที่คิดว่าตัวเองพกดวงซูเปอร์เฮงมาด้วย จะลองลุ้นตั๋วแบบ Lottery Ticket ก็ย่อมได้ ราคา 42 ดอลลาร์ฯเท่ากัน อยากดูรอบวันไหน ก็ลงชื่อและรอผลประกาศทางออนไลน์ มีกฎไว้ว่า ถ้าคุณโชคดีจะต้องรีบจ่ายในหนึ่งชั่วโมงไม่เช่นนั้นถือว่าสละสิทธิ์

โรงละครเนเดอร์แลนเดอร์ตั้งอยู่ที่ 41st Street ซึ่งอยู่ห่างจากไทมส์ สแควร์ไปเพียงไม่กี่บล็อก การแสดงจะเริ่มในเวลา 20.00 น. ดิฉันไปถึงตอนราวหกโมงกว่าๆ ใจตุ๊มๆ ต่อมๆ ว่าตั๋ว Rush จะยังเหลือหรือไม่ เจอพนักงานขายตั๋วเป็นชายหนุ่มหน้าแฉล้ม กริยาแช่มช้อยวาดนิ้วมือเลือกที่นั่งโซน Orchestra ซึ่งหมายถึงโซนด้านล่าง เราได้ที่นั่งแถวที่ 2 ติดขอบเวที เพียงแต่ว่ามันเป็นที่นั่งสุดติ่งตลิ่งชัน เอาให้ชัวร์ก็คือ เธอไม่มีวันจะได้เห็นการแสดงแบบองค์รวมแน่นอน แต่ Who Cares!? นี่ก็ริงไซด์ค่อดๆ แล้ว! แถมราคาถูกกว่าบู๊ท TKTS ที่ขายตั้ง 111ดอลลาร์ฯ กำตั๋วแน่นๆ เดินเล่นรอเวลาสักหน่อยอีกไม่นานฉันก็จะได้ไปช็อปปิ้งกับวิเวียนที่เบเวอร์รี่ฮิลส์แล้ว

เนเดอร์แลนเดอร์เป็นโรงละครเก่าแก่เกือบร้อยปีสร้างมาตั้งแต่ปี 1921 ขนาด 1,168 ที่นั่ง เล็กกว่ารัชดาลัยเธียเตอร์อยู่พอสมควร พอไปถึงก็วิ่งเร่ขึ้นไปชั้น 2 เพื่อจัดการธุระตัวเองให้เรียบร้อย และพบว่าห้องตบแป้งของผู้หญิงประดับไฟส่องสว่างมองในกระจกมุมไหนก็สวยพริ้ง เราสูดบรรยากาศโรงละครเก่าที่เต็มไปด้วยการตกแต่งแบบหรูหรา แสงไฟนวลช่วยสร้างความอบอุ่น มีคนเดินขายป๊อปคอร์นและเครื่องดื่มพร้อมแจกเพลย์บิล(Playbill) หรือสูจิบัตร บนเวทีไม่มีม่านปิดการแสดงแต่อย่างใดเป็นฉากใหญ่ๆ เขียนตัวหนังสือว่า Hollywood ย่านที่วิเวียนใช้ทำมาหากิน ความตื่นเต้นเพิ่มมากขึ้นเมื่อเราไล่เรียงอ่านรายชื่อเพลงทั้งหมดและหลังการประกาศงดการใช้อุปกรณ์สื่อสารใดๆ เสียงดนตรีและความครื้นเครงก็เริ่มขึ้น

เนื้อเรื่องดำเนินได้เหมือนในหนัง ดังนั้นใครที่ภาษาอังกฤษไม่แข็งแรงมากก็ดำน้ำรอดไปได้ แม้จะติดที่รูปลักษณ์ของนางเอกว่าช่างต่างจากจูเลียอย่างลิบลับ แต่เสียงหวานๆ ของซาแมนธาก็ตรึงผู้ชมให้ตั้งใจฟังไปตลอด ส่วนแอนดี้เป็นชายหนุ่มหน้าตางามออกจะหล่อกว่าริชาร์ดด้วยซ้ำ แต่ส่วนตัวเราว่า เรื่องความเท่ ขรึม เก็บซ่อนตัวตนอันเป็นบุคลิกของเอ็ดเวิร์ดนั้นริชาร์ดทำคะแนนห่างแบบไม่ทิ้งฝุ่น บทเพลงที่เขียนโดยไบรอันใช้ถ้อยคำง่ายติดหูและกินใจ ช่วยเสริมการโชว์พลังเสียงของทั้งคู่ได้ดี แต่! เชื่อหรือไม่ว่า ในบรรดาช่วงการแสดงทั้งหมด คนที่ได้รับเสียงปรบมืออย่างยิ่งใหญ่คือ อัลลิสัน แบล็กเวลล์ (Allison Blackwell) เธอผู้มาปรากฎส่งเสียงโซพราโน่ในการแสดงฉากที่เอ็ดเวิร์ดพาวิเวียนไปชมโอเปร่าเรื่อง ‘La Traviata’

โดยส่วนตัว รู้สึกดีใจที่มีโอกาสได้เห็นสองตัวละครกลับมามีชีวิตอีกครั้ง แต่ก็คงต้องสารภาพตรงๆว่า ไม่สามารถสลัดภาพของจูเลียและริชาร์ดออกจากการแสดงได้เลย ส่วนที่นั่งราคาจุ๋มจิ๋มของเราก็มีช่วงแบบ ‘Partial View’  ซึ่งก็ทำใจไว้แล้วว่าจะเห็นแค่บางส่วนเพราะที่นั่งมันริมสุดจริงๆ และที่โดนบังน่ะก็เป็นฉากเลิฟซีนเสียด้วย แต่ถ้าถามว่า แล้วโอเคไหม ก็บอกได้เลยว่า โอเคมาก เพราะมันมีส่วนอื่นให้เราเอ็นจอยแบบทดแทนกันได้

และสิ่งนั้นก็คือ การเห็นเบื้องหลัง การเตรียมตัวของนักแสดงที่มายืนแสตนด์บายรอ หรือพอเดินเข้าข้างเวทีปุ๊บก็ต้องรีบถอดทุกอย่างเพื่อเข้าซีนต่อไป ได้เห็นการตั้งสมาธิ การยืดผ่อนคลายกล้ามเนื้อ กระทั่งอาการตื่นเต้นจนเพื่อนที่รอเข้าซีนด้วยกันต้องบีบไหล่ให้กำลังใจ แต่พอเดินเข้าฉากจริงเท่านั้นล่ะ ความกังวลต่างๆ ที่เห็นเมื่อครู่ถูกสลัดหายไป และสวมบทบาทในตัวละครนั้นๆ ได้อย่างมืออาชีพ!

ละครจบตามเวลา 2 ชั่วโมงครึ่ง หลังโบกมือให้เหล่านักแสดงจนครบทุกคน ประตูตรงชั้นล่างก็เปิดออกทุกบาน ด้านหน้าโรงละครมีรถสามล้อนิวยอร์กมารอรับลูกค้าพร้อมให้บริการเสร็จสรรพ

ผู้คนทยอยออกจากโรงด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม เราเองก็เช่นกัน ฮัมบทเพลง Long Way Home ที่เพิ่งได้ฟังจากพระนางแล้วมุ่งหน้ากลับสู่ไทมส์ สแควร์ แหงนมองไฟจากจอแอลอีดีที่ส่องสว่าง ราตรีในนิวยอร์กมันช่างสุกสกาวสมใจ…อย่างที่ฝันไว้จริงๆ

Once, I dared to dream…

เครดิตภาพรูปเปิด: MATTHEW MURPHY