เป็นอีกครั้งที่ ‘ปอ เปรมสำราญ’ นามปากกาของ นัทธมน เปรมสำราญ หญิงสาววัยใกล้เบญจเพส ปรากฏบนปกหนังสือของสำนักพิมพ์ P.S.

ต้นฉบับส่วนหนึ่งของ Abstract Bar และเรื่องสั้นอื่นๆ มาจาก Abstract Bar ความจริงเพียวเพียว แล้วเพิ่มเติม ‘New Chapter’ อีกแปดเรื่องสั้น ทำให้เล่มนี้หนากว่าเก่า แต่ขนาดยังกะทัดรัด การออกแบบยังคงคุมโทนขาว-ดำ จุดต่อจุดที่ไม่น้อยจนขาดและไม่มากจนรกเช่นเคย

และเป็นประจำที่ตัวหนังสือของเธอถูกหยิบยกไปเป็นสเตตัสในโลกออนไลน์ของหลายต่อหลายคน บ้างชื่นชอบ บ้างล้อเลียน แต่ความจริงอย่างหนึ่งคือมันโดดเด่น อบอวลกลิ่นขมขื่นปนโรแมนติกจนชวนเสพติด จึงไม่แปลกที่ระหว่างบรรทัดของหนังสือเล่มนี้พาเราไปไกลและลึกได้อย่างไม่ทันตั้งตัว

ยิ่งใจความสำคัญดำเนินไปด้วยบทสนทนา มันก็ยิ่งทำให้เราเข้าใกล้การเคลื่อนไหวของตัวละคร เหมือนอยู่ท่ามกลางการตอบโต้ระหว่าง ‘ฉัน’ – หญิงสาวไม่สวยที่หมกมุ่นกับการเขียน และ ‘เขา’ – เพื่อนต่างคณะ พระเอกเอ็มวี นายแบบพาร์ตไทม์ และหนุ่มคลีโอที่กำลังจะแต่งงานกับสาวสวยเพียบพร้อม ร่วมด้วยในฉากเตียงนอน ระเบียงห้อง บาร์ ชานชาลารถไฟ ท้องถนน สระว่ายน้ำร้าง ฯลฯ

ขณะอ่าน เราอยากกู่ร้องความคิดความเห็นไปยังความบกพร่องของความสัมพันธ์ระหว่าง ‘ฉัน’ กับ ‘เขา’ ใจแทบขาด แต่ด้วยความที่เธอเรียบเรียงมันออกมาได้สมบูรณ์แบบ อย่างน้อยก็เผยให้เห็นทั้งด้านบวก ด้านลบ และการเคารพให้เกียรติซึ่งกันและกันเสมอของตัวละคร จนเราเรียนรู้ได้ด้วยตัวเองว่าเสียงของคนนอกอาจไม่มีความหมาย เราทำได้เพียงชื่นชมกับทุกความพยายามของทั้งคู่ในการประคับประคองความเป็นจริงให้เป็นไปโดยไม่สนใจอดีต ขณะเดียวกันก็ยังคงรักษาความทรงจำไม่ให้เจือจาง

 สุดท้ายแล้วมันก็กลายเป็นความสัมพันธ์ที่แนบแน่นและแน่นหนาเพราะต้องอยู่ด้วยกันตลอด คำว่า ‘ตลอดไป’ ที่แทบจะเป็นไปไม่ได้สำหรับความสัมพันธ์แบบคำอื่น ดูจะเป็นไปได้ในความรักที่มีต่อตัวเอง

(ส่วนหนึ่งจาก ‘รักตลอดไป’ หน้า 106)

A: เธอว่าฉันเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย

B: มันไม่ได้เห็นกันชัดๆ อยู่แล้วหรือไง

A: ฉันไม่ได้หมายถึงอวัยวะที่มันนูนออกมาจนทำให้เธอตัดสินว่าฉันเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย

B: ไม่เห็นต้องใส่ใจเลย

(ส่วนหนึ่งจาก ‘ความเป็นไปได้’ หน้า 50)

ใครว่าล่ะ เราต่างคนต่างทำกันนั่นแหละ และฉันไม่เคยถามว่าทำไม

ตอนฉันมีแฟนเป็นผู้หญิงเหมือนกัน เราตบกัน ตีกัน หยิกกัน จิกหัว ด่าทอกันสารพัด

ตอนนี้มีแฟนเป็นผู้ชาย ฉันตบ เขาต่อย ฉันกัด ฉันหยิก เขาผลัก เขาเหวี่ยงฉันกระเด็น ตะโกนใส่กันดังลั่นแทบฟังไม่ได้ศัพท์

(ส่วนหนึ่งจาก ‘M’ หน้า 81-82)

มากไปกว่าความรักแบบหนุ่มสาว Abstract Bar และเรื่องสั้นอื่นๆ ยังเปิดเผยแง่มุมของคำยากๆ ไม่ว่าจะเป็นความจริง ความไว้ใจ ความรัก ความตายและความหวัง ความสวยและความงาม ความเป็นไปได้ ไปจนถึงคำใหญ่อย่าง มนุษยธรรม

หลังจากปิดหนังสือเล่มนี้ เราอาจค้นพบเบื้องลึกเบื้องหลังของความรู้สึกที่แตกหัก นิ่งเฉย และดำเนินอยู่ บางคราวความรู้สึกเหล่านี้ก็ดูเหมือนแหวกว่ายวนเวียน ประดิดประดอยอะไรบางอย่างที่ไม่เคยปะติดปะต่อ จนสุดท้ายก็ไปไม่ถึงไหน…

นั่นแหละ! คงเป็นสิ่งที่ ‘ปอ เปรมสำราญ’ บอกกับเราตั้งแต่ก่อนเข้าสู่เนื้อหาว่า

เราตามหา เพื่อค้นพบ เพื่ออยู่ด้วยกัน

เพื่อเรียนรู้ว่าไม่ใช่ เพื่อจากกันไป

แล้วออกตามหา เพื่อค้นพบ เพื่ออยู่ด้วยกัน

เพื่อเรียนรู้ว่าไม่ใช่ เพื่อจากกันไป

ตามหาอีกครั้งและอีกครั้ง

เสมอไป

FACT BOX:

• Abstract Bar ความจริงเพียวเพียว พิมพ์ครั้งที่ 1 มีนาคม 2559 หนา 64 หน้า ออกมาเป็นเล่มแรกในชุด ‘Dialogue’ ซึ่งสำนักพิมพ์เลือกผลงานของนักเขียนที่พิมพ์หนังสือกับสำนักพิมพ์ P.S. เป็นที่แรก
• Abstract Bar และเรื่องสั้นอื่นๆ พิมพ์ครั้งที่ 1 ตุลาคม 2560 หนา 126 หน้า ภาพประกอบโดยเพณิญ รูปเล่มโดยปนิธิดา เกียรติ์สุพิมล ติดตาม ปอ เปรมสำราญ ได้ที่เฟซบุ๊ก @porspramsumran