The End of the F***ing World 2 หายใจต่อไป แม้โลกมันจะห่วยแค่ไหน

The End of the F***ing World ดัดแปลงมาจากการ์ตูนในชื่อเดียวกันของชาร์ลส์ ฟอร์สแมน ซีซันแรกออกอากาศไปเมื่อเดือนตุลาคม ปี 2017 และทั่วโลกสามารถรับชมได้ทาง Netflix ในเดือนมกราคมปีถัดมา ทันทีที่ออนแอร์หลายคนดูด้วยความเร็วรวดเดียวจบ เพราะแต่ละตอนมีความยาวประมาณ 20 นาที แล้วตัวละครอย่างเด็กสาวขวานผ่าซาก อลิซซา กับเด็กหนุ่มผู้เย็นชา เจมส์ ก็กลายมาเป็นตัวละครที่ใครๆ ต่างยกใจให้

เรื่องราวอลหม่านเริ่มต้นขึ้นเมื่อทั้งสองคนหนีออกจากบ้าน คู่ที่ดูผิดฝาผิดตัวที่สุดต้องเดินทางร่วมกัน ทะเลาะกัน ใกล้ชิดกัน และสุดท้ายซวยไปด้วยกัน! พวกเขาเข้าไปเกี่ยวข้องกับการฆาตกรรม แต่ทั้งสองจะโทษใครได้ในเมื่อความเยาวว์วัยและโลกห่วยๆ ใบนี้ผลักดันให้ต้องเดินไปตามทางที่เดียวดาย และเมื่อฉากสุดท้ายมาถึง ปืนก็ถูกลั่นไก แล้วใครบางคนก็ต้องล้มลงจมในกองเลือด เป็นการปิดฉากการเดินทางโดยทิ้งปริศนาคาใจไว้กับผู้ชมว่าความตายนั้นมีชัยชนะเหนือลมหายใจหรือเปล่า…

ทำไมโลกนี้ไม่เว้นพื้นที่ความสุขให้เราได้ยืนบ้าง

หากจะบอกว่าซีซั่นแรกถูกขับเคลื่อนด้วยความไม่รู้สึกรู้สา ไม่เห็นคุณค่าในตัวเอง ไม่เห็นว่ามีใครต้องต้องการเรา ไม่เห็นว่าเราจะเป็นใครที่มีหัวใจไปมากกว่านี้ได้ ซีซั่นสองก็ขับเคลื่อนไปด้วยบาดแผลที่สาหัสกว่าเดิมจากเรื่องราวที่ผ่านมา เสียงปืนที่ดังขึ้นในตอนจบไม่ได้พรากชีวิตใครไป แต่พรากให้เจมส์และอลิสซาต้องห่างจากกัน ทั้งสองกลับคืนสู่อ้อมอกของครอบครัว ซึ่งแทนที่ทุกอย่างจะถูกเติมเต็ม มันกลับเหว้าแหว่งไม่ต่างจากเดิม

ซีซั่นสองเปิดมาด้วยตัวละครใหม่อย่างบอนนี่ เด็กสาวที่เพิ่งออกมาจากเรือนจำ เธอเปิดเผยอย่างไม่ปิดบังว่าเคยฆ่าคน และกำลังจะไปฆ่าใครคนอื่นอีก และมันจะเป็นใครไปได้นอกจากเจมส์และอลิสซา บอนนี่เป็นเด็กสาวที่มีบุคลิกแปลกๆ ไม่ต่างจากทั้งสองในตอนเริ่มต้น เธอไม่เป็นที่ยอมรับ ครอบครัวขาดความอบอุ่น มีปมบาดแผลที่ไม่ได้รับการเยียวยา แต่แล้วเธอก็พบใครคนหนึ่งที่อ้าแขนรับเธอเข้าไป นั่นคือศาสตราจารย์ไคลฟ์ โดยที่บอนนี่ไม่เอะใจเลยสักนิดกับพฤติกรรมของเขา ทั้งยังเชื่อทุกคำพูดจนหมดใจ และนี่คือสาเหตุที่ทำให้เธอลงมือฆ่าคน เธอหวังว่าเขาจะรักเธอจริงๆ ไม่ใช่แค่การหลับนอนแล้วผ่านเลย ในระหว่างที่ติดอยู่ในคุก ทุกอย่างก็สมดั่งใจเธอ ไคลฟ์บอกว่าเขารักเธอเข้าแล้ว ซึ่งก็ไม่มีใครพิสูจน์ได้ว่าเขาพูดจริง เพราะเขาตายไปเสียก่อนที่บอนนี่จะได้กลับมาสู่อ้อมอก ดังนั้นเมื่อพ้นโทษ เธอจึงไม่ลังเลที่จะออกตามหาและล้างแค้นเจมส์กับอลิสซา

โลกเป็นของใครไม่รู้ แต่ความเจ็บปวดเป็นของเรา

1) ในวันที่ไม่เหลือใคร

บางทีการตายไปอาจง่ายกว่าสำหรับเจมส์ก็ได้ เพราะเมื่อฟื้นขึ้นมา เขาก็ต้องพักรักษาตัวอยู่โรงพยาบาลนานเอาการ เขาเดินไม่ได้ พบใครไม่ได้ อลิสซาก็มาเจอไม่ได้อย่างเด็ดขาด เจมส์จึงกลับมาโดดเดี่ยวอีกครั้ง แต่อย่างน้อยๆ พ่อเขาก็เริ่มเข้าใจแล้วว่าที่ผ่านมาเจมส์รู้สึกอย่างไร และเล่าความรู้สึกของตัวเองให้ลูกฟัง ฟ้าหลังฝนเกือบๆ สดใส หากว่าพ่อของเขาไม่จากไปอย่างกระทันหัน จากที่เจมส์เคยหนีออกจากบ้าน เพราะไม่อยากอยู่ที่นี่ ตอนนี้ต่อให้เขาอยากเข้าไปมากแค่ไหนก็ทำไม่ได้ เพราะสถานที่แห่งนี้มีแต่ความเศร้ามากเกินไป ทุกๆ ครั้งที่ต้องมีใครสักคนหายไปจากชีวิตเจมส์ มันมักเป็นเรื่องที่เขาไม่ทันตั้งตัวได้เสมอ นับตั้งแต่แม่ อลิสซา และพ่อ

ลูกปืนนัดนั้นถือเป็นจุดสิ้นสุดของทุกอย่าง แต่ลูกปืนนัดใหม่ทำให้เขาได้เริ่มต้นอีกครั้ง เพราะเจมส์ใช้มันเป็นการกล่าวอ้างในการพาตัวเองไปหาอลิสซา โดยหอบหิ้วเถ้ากระดูกของพ่อไปด้วย เขายังไม่รู้จะจัดการกับความเสียใจนี้ได้อย่างไร มันยากเกินไปกับการที่ต้องรับมือทุกอย่างตามลำพัง เขาจึงขับรถทางไกลเพื่อไปหยุดอยู่ตรงหน้าอลิสซา พร้อมกับหวังว่าเรื่องราวที่ผ่านมาจะยังมีความหมายกับหัวใจ “เรา”

2) ฉันจะหนีความเจ็บปวดได้อย่างไร

เมื่อเราเลือกที่จะลืมอะไรบางอย่าง เรามักหาสิ่งใหม่มาแทนที่เพื่อให้ทุกอย่างดูง่ายดายขึ้น ดังนั้นแม่ของอลิสซาจึงพาเธอหนีความวุ่นวายไปอยู่บ้านป้า ซึ่งเปิดร้านอาหารเป็นของตัวเองท่ามกลางป่าเขา อลิสซาไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเท่าไร แต่เธอก็พยายามที่จะไม่ทำให้แม่ต้องกังวลใจ และเลือกที่จะทำสิ่งเดียวกับที่แม่ทำ คือการหาสิ่งใหม่มาแทนที่สิ่งเก่า เพื่อที่จะลบล้างอดีตที่ยังคงตามมาหลอกหลอนอยู่กวัน เธอกล่อมตัวเองว่าไม่ได้รู้สึกอะไรกับเจมส์แล้ว และเริ่มพูดคุยกับหนุ่มคนใหม่ ในไม่ช้าเธอก็เป็นฝ่ายถามเขาว่าแต่งงานกันดีไหม ซึ่งเขาตอบตกลงในทันที

งานแต่งงานจัดขึ้นหลังจากวันที่เจมส์โผล่หน้ามาที่นี่ ความปั่นป่วนทั้งหลายจึงแปรเปลี่ยน ทุกอย่างมันดูขาดชีวิตชีวาไปหมด อลิสซาควรจะเป็นเจ้าสาวที่มีความสุข แต่เธอกลับทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ตลอดเวลา จนในที่สุดเธอก็เดินออกมาจากงานแต่งดื้อๆ แล้วบอกกับเจมส์ว่า “ไปจากที่นี่กัน” อลิสซาไม่ได้คิดแผนการอะไรไปมากกว่านั้น เธอแค่อยากไปจากที่นี่จริงๆ

แต่การพบกับเจมส์ก็เหมือนเป็นดาบสองคม มันปลุกความทรงจำทุกอย่าง ทั้งเรื่องของพวกเขา และเรื่องของไคลฟ์ ฝันร้ายที่ขังเธอไว้ในบ้านหลังนั้น การถูกล่วงละเมิดทางเพศสร้างบาดแผลรุนแรงให้กับอลิสซา มันกัดกินหัวใจของเธอแทบจะทุกขณะ เธอไม่รู้ว่าจะพูดเรื่องนี้กับใคร ไม่รู้ว่าจะเยียวยาหัวใจอย่างไร ไม่รู้ว่าวันหนึ่งวันใดถึงจะเข้มแข็งพอ การแสร้งว่า “ลืมๆ มันไป” ไม่เพียงพอจะทำให้ความเจ็บปวดลดลง เพราะไม่ว่าอย่างไรมันก็ยังส่งผลกับเธออยู่ดี

3) ถึงเวลาต้องหันกลับมารักตัวเองแล้วหรือยัง

การปรากฎตัวของบอนนี่เป็นกุญแจสำคัญในการดำเนินเรื่องของซีซั่นสอง เธอเป็นเด็กที่ถูกแม่เข้มงวดมาตั้งแต่เด็ก ถูกตั้งความหวังไว้ว่าจะกลายเป็นเด็กสาวอนาคตไกล และถูกแม่กีดกันทุกอย่างที่คิดว่าไม่เป็นประโยชน์ออกจากตัวลูก ค่านิยมผิดๆ จึงถูกปลูกฝังมากับการเลี้ยงดู บอนนี่โหยหาความรัก ต้องการความอบอุ่น ปรารถนาที่จะเป็นคนสำคัญ เมื่อไคลฟ์เป็นผู้ให้สิ่งนั้นแก่เธอ เธอก็แทบไม่เคยตั้งคำถามกับมันเลย เพราะนั่นคือสิ่งที่เธออยากได้มาตลอด ฉะนั้นเมื่อไคลฟ์ถึงแก่ความตาย หัวใจบอนนี่จึงแตกสลาย เจมส์กับอลิสซาเป็นใครถึงมาพรากความรักไปจากเธอ ฉะนั้น ทั้งคู่ต้องรับผิดชอบด้วยการตายตามเขาไป

บอนนี่ไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นฆาตกร เธอแค่เกิดมาแล้วต้องการปัจจัยพื้นฐานอย่างที่เราทุกคนควรจะได้รับ หากยกทฤษฎีของมาสโลว์ (Maslow’s hierarchy of human needs) มากล่าวก็คงจะประกอบไปด้วย ความต้องการทางร่างกาย, ความปลอดภัยและมั่นคง, ความผูกพันและการยอมรับ, การยกย่อง และความสำเร็จในชีวิต แต่บอนนี่ไม่เคยได้รับอะไรเลย เธอไม่รู้ว่าความรักที่แท้จริงหน้าตาเป็นอย่างไร จึงไม่น่าแปลกที่เธอจะถูกเอาเปรียบได้โดยง่ายจากความรักจอมปลอมของไคลฟ์

แผนการแก้แค้นของบอนนี่เกือบจะสำเร็จ ปืนอีกนัดเกือบจะถูกลั่นออกจากไก ถ้าระหว่างนั้นเธอไม่เลือกที่จะพูดคุยกับอลิสซา ซึ่งมันทำให้เธอได้รับรู้ความจริงในสิ่งที่เธอมองข้ามมาตลอด ความจริงที่ไคลฟ์ใช้ประโยชน์จากเธอ ความจริงที่ไคลฟ์ไม่ได้รักเธอ ความจริงที่ไคลฟ์ทำร้ายเด็กสาวคนอื่นอีกหลายคน เธอเป็นแค่คนโชคดีที่รอดจากการทารุณกรรมทางเพศมาได้ ในขณะที่เด็กสาวอีกหลายคนไม่มีวันได้กลับออกมาจากบ้านหลังนั้นอย่างอยู่รอดปลอดภัย บอนนี่เลือกที่จะไม่ลั่นไกใส่ทั้งสองอย่างที่คิดไว้ แต่หันปากประบอกเข้าตัวเอง เพราะเธอหมดหนทางจะรับมือกับความเจ็บปวดทั้งหมดนี้แล้ว เธอขอยอมแพ้ให้กับโลกที่ไม่เคยสอนให้เธอรักตัวเองได้เลย

ยังไงซะโลกห่วยๆ ก็ยังจะคงหมุนต่อไป

พวกเราล้วนหลอกตัวเองว่าทุกอย่างจะเป็นไปได้สวย ไม่ว่าจะการเรียน การงาน ความสัมพันธ์ ครอบครัว ซึ่งในจังหวะหนึ่งเราก็จะรู้ว่ามันไม่เป็นจริงดังนั้นไปตลอดรอดฝั่งหรอก เดี๋ยวโลกก็จะลั่นไกใส่เราเอง แล้วเมื่อเราล้ม เราก็เลือกทำได้เพียงสองอย่าง หนึ่ง นอนรอความตาย และสอง สะบักสะบอมลุกขึ้นมา

เราชอบที่ในตอนท้ายๆ ซีรีส์มันเผยให้เราเห็นความอ่อนแอของทุกๆ คน บอนนี่ – เด็กสาวที่ไม่เคยสัมผัสกับความรัก, อลิสซา – เด็กสาวที่ติดอยู่กับความทรงจำของฤดูกาลที่ผ่านมา และเจมส์ – เด็กหนุ่มที่แบกความสูญเสียไว้มากมาย โดยเฉพาะในตอนท้ายที่เขาไปตามหาอลิสซา แล้วพบว่าเธออยู่ในบ้านหลังนั้น เขาคิดว่าเธอจะทำในสิ่งเดียวกับที่แม่ทำ ไม่เช่นนั้นเขาคงหมดสิ้นทุกอย่างไปจริงๆ ประโยคที่เจมส์พูดกับอลิสซาว่า “เราออกไปจากที่นี่ได้ไหม” จึงไม่ได้มีความหมายแค่เป็นการพาร่างกายออกไปจากที่นี่ แต่หมายถึงจิตใจของพวกเขาด้วย ออกไปจากบ้านหลังนี้ ออกไปมีกันและกัน ออกไปรักษาหัวใจที่บอบช้ำ ออกไปฟาดฟันกับโลกห่วยๆ ใบนี้