ถ้าวันนี้ตื่นมาแล้วมีเวลาแค่ 15 นาที คุณจะเลือกทานอะไรเป็นมื้อเช้า
บางคนอาจเลือกการทำเมนูง่ายๆ เช่น ไข่ดาว ปิ้งขนมปัง หรืออุ่นอาหารจากเมื่อคืน หรือบ้างก็อาจจะตัดใจข้ามมื้อแรกของวันไป เพราะด้วยเวลาที่จำกัด
แต่สำหรับ ปิปโป้-เปรมวิชช์ สีห์ชาติวงษ์ หนึ่งในผู้ก่อตั้งแพลตฟอร์ม Storylog และ Fictionlog ที่หลายคนรู้จักในฐานะอินฟลูเลนเซอร์และนักรีวิวอาหาร เขาบอกว่าเวลาเพียงเท่านี้ก็เพียงพอสำหรับการไปร้านโปรดในดวงใจที่อยู่ใกล้บ้านอย่าง ‘พรพบ ก๋วยเตี๋ยวเนื้อ’
วันนี้ The Momentum พูดคุยกับเปรมวิชช์ ถึงชีวิตในการตามล่าร้านและอาหารจานโปรด ที่มาของความชื่นชอบในก๋วยเตี๋ยวเนื้อ รวมถึงเหตุผลที่เลือกร้านพรพบแห่งนี้เป็นพื้นที่โปรดส่วนตัวของเขา
อยากให้คนช่วยอธิบายถึงเหตุผลที่วันนี้คนรู้จักคุณในฐานะ Food Blogger
หลายคนอาจจะรู้จักผมในรายการเกี่ยวกับอาหาร แต่จริงๆ มันเป็นแค่งานอดิเรกผมเท่านั้น ทำเป็นงานหลักไม่ได้ เพราะมันไม่ได้เงิน (หัวเราะ) ทุกวันนี้ผมมีธุรกิจส่วนตัวเป็นของตัวเอง เราเลยอาศัยช่วงวันหยุด วันที่ว่างๆ ไปตระเวนหาของกิน ทำจนกลายเป็นงานอดิเรกที่จริงจังมากๆ ในทุกวันนี้
แสดงว่าอาหารคือเรื่องที่จริงจังสำหรับคุณ
ใช่ ผมมันเรียกว่า Serious Hobby เพราะด้วยความที่ผมจะไม่สุ่มร้านอาหารกินเลยในแต่ละวัน จะมีก็น้อยครั้งจริงๆ เวลาที่ต้องรีบไปทำงานหรือมีเวลาน้อย ดังนั้นสมมติผมรู้แล้วว่า ต้องไปคุยงานแถวลาดกระบัง ผมจะค้นหาว่ามีร้านอะไรน่าอร่อยแถวนั้น ผมจะเป็นคนแบบนี้
แต่บางทีมันก็เกินเลยนะ คือจะมีอาหารบางประเภทที่ผมจะสนุกในการสำรวจมัน อย่างที่คนจะเห็นได้บ่อยคือ ราเม็ง เกาเหลาเนื้อ หรือล่าสุด ไอศครีมพิสตาชิโอ ผมก็สำรวจ ซึ่งตอนแรกผมก็สงสัยนะ ใครจะไปนั่งไล่กินพิสตาชิโอทุกร้านเลย แต่สุดท้ายคนนั้นคือเราเอง (หัวเราะ)
คือไกลแค่ไหนก็จะไป อย่างล่าสุดเคยดั้นด้นจากบ้านไปถึงสัมมากร เพื่อไปกินเกาเหลาเนื้อ แล้วก็กลับบ้านเลย แบบนี้ก็มี
กลับกันบางคนที่เขาอยู่ง่ายกินง่ายอาจตั้งคำถามว่า สิ่งนี้มันดูยุ่งยากไปไหมกับการจะกินอาหารสักจานหนึ่ง
คือพอเรามองมันเป็นงานอดิเรก ผมเลยสนุก บางคนอาจชอบเสียเงินซื้ออาร์ตทอย (Art Toy) 500 บาท ผมก็ชอบเสียเงินกินเกาเหลาเนื้อ 90 บาทเหมือนกัน คนอื่นเขาชอบเล่นรถยนต์ ผมชอบเล่นเกาเหลาเนื้อ มันก็ประมาณนี้
ทำไมอาหารที่คุณสำรวจจึงต้องเป็นเกาเหลาเนื้อ
ผมเป็นคนชอบกินเส้นและเอกลักษณ์ของซุปอยู่แล้ว ผมว่ามันแตกต่างกันพอสมควร จนมีประเภทเกาเหลาเนื้อในเมืองไทยทั้งหมด ผมเลยพยายามสำรวจ จนได้เห็นภาพใหญ่ว่ามันมีสไตล์ที่แตกต่างกัน อย่างบางคนบอกเจ้านี้น้ำใส เจ้านี้น้ำดำ เจ้านี้น้ำข้น บางร้านสไตล์พริกไทย บางร้านสไตล์ซอสถั่วเหลือง บางร้านใช้สมุนไพร อันนี้คือเรื่องซุป
บางทีเราก็ไปดูถึงเนื้อว่าแต่ละร้านทำอย่างไร จัดการเครื่องในแบบไหน อย่างร้านนี้ (พรพบ ก๋วยเตี๋ยวเนื้อ) ผมเซอร์ไพรซ์นะ ก่อนหน้านี้ไม่เคยมากินเลยทั้งที่อยู่ใกล้บ้านเรา จนพอมาลองตอนแรกคือตกใจมาก ร้านนี้เป็นร้านเนื้อตุ๋น แต่ใช้แก้มวัว ทั้งที่เป็นส่วนที่ทำให้อร่อยยากนะ ใครที่ทำได้ คือต้องเก่งมาก เราเลยกลายเป็นแฟนร้านพรพบนับจากนั้นเป็นต้นมา
ทำไมวันนี้ถึงเลือกร้านเกาเหลาเนื้อถึงเป็นร้านโปรด แทนที่จะเป็นร้านราเม็งของคุณ
ร้านราเม็งอาจจกินได้ไม่ทุกวัน ผมว่าก๋วยเตี๋ยวเนื้อเกาเหลาเนื้อ เรากินได้ทุกวัน บางคนก็กินทุกเที่ยงได้ ผมเลยมองว่ามันเป็น Comfort Food ของผม
แล้วทำไมจึงต้องเป็นร้านพรพบ ก๋วยเตี๋ยวเนื้อ
ร้านนี้ไม่ได้เป็นร้านที่ผมเชียร์ลงโซเชียลมีเดียเท่าไรนัก คือถ้ามีเพื่อนถามว่า มาฝั่งธนบุรี อยากกินเกาเหลาเนื้อ ผมจะไม่พูดถึงชื่อร้านนี้เป็นแห่งแรก แต่ถ้าคุณมาอยู่ มาใช้ชีวิตสักพักหนึ่งแล้ว ผมจะแนะนำร้านนี้ เพราะมันมาได้เรื่อย มาบ่อยๆ ไม่เบื่อ เพราะผมเชื่อว่าอาหารประเภทนี้มัน Location Base ประมาณหนึ่งคือน้อยคนที่จะถ่อเดินทางมาถึงที่นี่
ส่วนพรพบสำหรับผม ร้านนี้เป็นสไตล์เกาเหลาเนื้อน้ำใส กินแล้วสดชื่น มีความเข้มข้นของพริกไทย อย่างที่ 2 คือผมชอบ พี่เบิร์ด เจ้าของร้าน คือเราไม่ได้รู้จักกันขนาดนั้น แต่ก็ทักทายกันตลอด คือเขาเป็นคนสุภาพนอบน้อม ขัดกับลุกที่ดูเป็นสายลุยหน่อยๆ ก็เป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่ทำให้เรารู้สึกสบายใจกับร้านที่มีเจ้าของแบบนี้
แล้วด้วยบรรยากาศที่พี่เบิร์ดเขาสร้างทั้งโลเคชันในปั๊มเก่า ตรงข้ามวัดเทพพล รวมถึงช่วงนี้ (พฤศจิกายน 2567) มีลมหนาวพอดี ชิวสุดๆ ที่สำคัญต้องรีบมานะ ของดีๆ หมดไว ถ้าเนื้อโกเบเอาให้ชัวร์มาตอนเช้าจะดีที่สุด
เมนูที่มาร้านนี้แล้วต้องสั่งสำหรับคุณ
เกาเหลารวมพิเศษ สารภาพตามตรงผมกินแต่เมนูนี้คือ ถามว่าเหตุผลที่ไม่เปลี่ยนเมนูคืออะไร คำตอบง่ายๆ คือ คนมันชอบไปแล้ว ก็ไม่อยากเปลี่ยนอะไรมากมาย
ปกติคุณจะมาร้านนี้กับใคร
คือด้วยความที่มันใกล้ เราว่างตอนไหนก็มาเลย ตื่นนอนแล้วขับรถมา 5 นาทีก็ถึง บางทีเจอร้านปิด ก็ไม่เป็นอะไร พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่คือไม่ช่วงสายๆ ก็ช่วงบ่ายไปเลยถึงจะมา ผมชอบหลบช่วงคนเยอะๆ
ที่สำคัญคือจะไม่สั่งเดลิเวอรีเลย ผมขับกินที่นี่ดีกว่า ชัวร์กว่า
แล้วสิ่งที่น่าแปลกใจที่ผมเพิ่งนึกได้ตอนคุณถามคืออะไรรู้ไหม ผมไม่เคยพาใครมาเลย ไม่เคยพาภรรยามาด้วยซ้ำ คือมันเป็นร้านขนาดที่ว่า ถ้าจะกินก็ออกมาเลย ไม่รู้สึกว่าจะต้องชวนใครหรือทำให้เป็นพิธีรีตองขนาดนั้น
อีกอย่างคือเราเป็นคนชอบกินข้าวคนเดียวด้วย เป็นหมาป่าเดียวดาย หมาป่าล่าเนื้อ ไม่ลุยเป็นฝูง (หัวเราะ)
คิดว่าเสน่ห์ในย่านฝั่งธนบุรีคือเรื่องอะไร
ความน่าสนใจคือ ร้านก๋วยเตี๋ยวเนื้อดังๆ จะอยู่แถวนี้ ไม่ก็อยู่ย่านราชวัตร คือผมอยู่ที่นี้ตั้งแต่เด็ก ผมว่าฝั่งธนบุรีกำลังเจริญขึ้นเรื่อยๆ มีราชพฤกษ์ มีเส้นทางตัดใหม่ รถไฟฟ้าก็แฉลบมาใกล้ๆ แล้ว ของกินก็เริ่มใกล้ขึ้น ทั้งร้านใหญ่ใหม่ๆ ทั้งร้านเล็กๆ ในตำนาน ผมเลยรู้สึกว่าในย่านนี้ มันเหมาะแก่การอยู่ การใช้ชีวิต ไม่ต้องรีบร้อนเหมือนชีวิตในเมือง
ร้านแบบนี้เหมาะกับคนแบบไหน
ผมว่าร้านแบบนี้ไม่ใช่ Destination Place ที่ต้องถ่อมา แต่ผมเชื่อว่าเป็นร้านที่ Comfort กับคนแถวนี้ ขับรถมา 15 นาทีถึง ดังนั้นคนที่มาฝั่งธนบุรีหรืออาศัยอยู่ แล้วอยากหาบรรยากาศใหม่ๆ จากร้านอาหาร ก็แวะมาได้นะและที่สำคัญคือยังอร่อยอยู่เหมือนเดิม
สุดท้ายแล้ว Comfort Place สำหรับคุณคืออะไร
สถานที่คุณไปเมื่อไร กับใครก็ได้ ผมจะตื่นตอนไหน มาเมื่อไรก็ได้เลย บางทีตื่นมาล้างหน้า ล้างตา ก็เดินทางมาเลยก็ได้ ที่สำคัญคือมันต้องไม่เหนื่อย ไม่ต้องคิดเยอะ ไม่ต้องมีพิธีรีตองเยอะแยะ รู้สึกคิดถึงเมื่อไรก็มา
