“เรื่องราวที่ทำให้ต้องพูดว่า #Metoo จะต้องไม่เกิดขึ้นอีก” โอปราห์ วินฟรีย์ ในโกลเดนโกลบส์

ในค่ำคืนของการประกาศรางวัลลูกโลกทองคำครั้งที่ 75 เมื่อวันที่ 7 ม.ค. 61 (ตามเวลาท้องถิ่น) โอปราห์ วินฟรีย์ คือ หญิงผิวดำคนแรกที่ได้รางวัลเกียรติยศ ‘เซซิล บี. เดอมิลล์’ (Cecil B. Demille) ซึ่งเป็นรางวัลพิเศษสำหรับผู้ที่มีผลงานโดดเด่น

และสุนทรพจน์ที่โอปราห์พูดบนเวที ขโมยซีนทุกคนในค่ำคืนนั้น

ในสุนทรพจน์ความยาวประมาณ 9 นาที โอปราห์พูดถึงความอยุติธรรมผ่านเชื้อชาติ การละเมิดทางเพศ และเธอยังแสดงความกังวลถึงจรรยาบรรณของสื่อ 

เธอเริ่มต้นเล่าถึงความทรงจำสมัยเด็ก เมื่อปี 1964 เธอนั่งดูทีวีบนเสื่อน้ำมัน เป็นรายการประกาศรางวัลออสการ์ ครั้งนั้น ซิดนีย์ พอยเทียร์ ได้รับรางวัลในสาขานักแสดงนำฝ่ายชาย ถือเป็นนักแสดงแอฟริกันอเมริกันคนแรกที่ได้รับรางวัล

โอปราห์บอกว่า วินาทีนั้นมีความหมายมากสำหรับเด็กหญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่ง ที่ได้เห็นคนผิวดำได้รับเกียรติอันสูงส่งเช่นนั้น และต่อมา ในปี 1982 ซิดนีย์ก็ได้รับรางวัลเซซิล บี. เดอมิลล์ รางวัลเดียวกับที่โอปราห์ได้เมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา และเธอคือหญิงผิวดำคนแรกที่ได้รับรางวัลนี้

โอปราห์กล่าวขอบคุณผู้คนที่เข้ามาในชีวิต ให้กำลังใจ และท้าทายให้เธอเดินหน้าจนมาถึงทุกวันนี้ เธอยังขอบคุณสมาคมสื่อต่างประเทศฮอลลีวู้ด ที่ยุคปัจจุบันต้องทำงานอย่างยากลำบาก และต้องการความทุ่มเทที่ไม่เคยพอในการเปิดเผยข้อเท็จจริง ที่จะช่วยให้เราตาสว่างจากการคอร์รัปชันและความอยุติธรรม ด้วยการรายงานเรื่องราวเกี่ยวกับผู้กดขี่ เหยื่อ ความลับ และความลวง

“ฉันให้ค่ากับสื่อยิ่งกว่าที่เคยเป็น เพราะเราต่างพยายามที่จะหาหาหนทางเพื่อเพื่อฝ่าฟันฟันช่วงเวลาอันซับซ้อนนี้”

“ฉันมั่นใจว่า การพูดความจริงคือเครื่องมืออันทรงพลังที่สุดที่เรามี ฉันรู้สึกภูมิใจและได้รับแรงบันดาลใจจากบรรดาผู้หญิงที่แข็งแกร่งและกล้าพอที่จะพูดและแบ่งปันเรื่องราวส่วนตัวของเธอเหล่านั้น เราทุกคนในที่นี้ได้เฉลิมฉลอง ก็เพราะมีเรื่องราวที่เราต่างกล้าพูดออกมา และในปีนี้ เรื่องราวของเราได้กลายเป็นประเด็น มันไม่ใช่แค่เรื่องราวที่กระทบต่ออุตสาหกรรมบันเทิง แต่จะยกระดับไปสร้างการเปลี่ยนแปลงในระดับวัฒนธรรม ภูมิศาสตร์ เชื้อชาติ ศาสนา การเมือง และสถานที่ทำงาน

“ค่ำคืนนี้ ฉันอยากจะขอบคุณผู้หญิงทุกคนที่ต่างอดทนกับการถูกละเมิดและทำร้าย ดังเช่นแม่ของฉัน เธอมีทั้งลูกๆ ให้ต้องเลี้ยง มีบิลที่ต้องจ่าย และมีความฝันให้วิ่งตาม มีผู้หญิงอีกจำนวนมากที่ฉันไม่รู้จักชื่อ อาจเป็นคนทำงานบ้าน แรงงานในฟาร์ม คนทำงานในโรงงาน ร้านอาหาร สถาบันวิชาการ วิศวะ เภสัช และวิทยาศาสตร์ ทุกคนเป็นส่วนหนึ่งของโลกเทคโนโลยี การเมือง และธุรกิจนี้

“ในอาชีพของฉัน ฉันพยายามทำหน้าที่ให้ดีที่สุด ไม่ว่าจะเป็นงานโทรทัศน์หรืองานภาพยนตร์ เพื่อจะบอกเล่าบางสิ่งเกี่ยวกับมนุษย์ทั้งหญิงและชาย เพื่อบอกว่า เราใช้ชีวิตอย่างไรเพื่ออยู่กับความอับอาย ความรัก ความเดือดดาล ความตกต่ำ และเราเอาชนะความรู้สึกเหล่านั้นอย่างไร ฉันได้มีโอกาสสัมภาษณ์ผู้คนซึ่งต้องอยู่กับสิ่งเลวร้ายที่ชีวิตซัดใส่

“แต่คุณสมบัติหนึ่งที่ดูเหมือนว่ามนุษย์จะมีร่วมกันโดยถ้วนหน้า คือความสามารถที่จะประคับประคองความหวังว่าจะมีวันพรุ่งนี้ที่สดใสกว่าเสมอ แม้กระทั่งในขณะพวกเขากำลังเผชิญหน้ากับค่ำคืนอันมืดมนอนธการที่สุด

“ฉันจึงอยากให้เหล่าสตรีทั้งหลายที่กำลังชมอยู่ที่นี่และตรงนี้ ได้รู้ไว้ว่า เช้าวันใหม่กำลังโผล่มาที่เส้นขอบฟ้านั่นแล้ว!

“และเรื่องราวที่ทำให้ต้องพูดว่า #Metoo จะต้องไม่เกิดขึ้นอีก”