โสเภณีในอัมสเตอร์ดัม: เซ็กซ์ 15 นาที 180 ยูโร

เดอ วัลเลน หรือย่านโคมแดงของกรุงอัมสเตอร์ดัม เป็นที่รู้จักของนักเดินทางทั่วโลก และเป็นย่านที่โสเภณียืนเสนอตัวเป็นๆ เล่นหูเล่นตา รวมทั้งให้ท่า…ให้ลูกค้านักเที่ยวได้สัมผัสด้วยสายตาเหมือนสินค้าในตู้กระจก

แต่ใครจะรู้บ้างว่า ผู้หญิงส่วนใหญ่ในย่านนี้ ทำงานขายบริการทางเพศโดยไม่สมัครใจ

ผู้หญิงบางคนต้องทำงานตลอด 365 วันในหนึ่งปี เป็นหนึ่งในจำนวน 512 คนในตู้ดิสเพลย์ของย่านเดอ วัลเลน บางคนต้องรับใช้ลูกค้าต่อวันถึง 25 คนหรือมากกว่านั้น หญิงสาวที่มาค้าประเวณีในย่านนี้ส่วนใหญ่มีพื้นเพมาจากโรมาเนียและบัลแกเรีย

ข้อมูลอย่างเป็นทางการระบุว่า โสเภณีในย่านโคมแดงทุกคนทำงานอิสระ อายุต่ำสุด 21 ปี เป็นประชากรในกลุ่มประเทศอียู และต้องผ่านการรายงานตัวต่อรัฐ รวมถึงมีบัตรประจำตัวสำหรับประกอบอาชีพโสเภณี แต่นั่นก็ไม่ได้เป็นการรับประกันว่า ทุกคนเข้ามาทำงานประเภทนี้ด้วยความสมัครใจ

จากการสำรวจอย่างไม่เป็นทางการ พบว่า มีโสเภณีภาคบังคับปะปนอยู่ในย่านโคมแดงสูงถึง 60 เปอร์เซ็นต์ จำนวน 40 เปอร์เซ็นต์เริ่มจากการถูกหลอกลวง หรือผ่านกระบวนการค้ามนุษย์ เข้าสู่กรุงอัมสเตอร์ดัม หลายคนเป็นหญิงสาวจากชนบทที่ถูกหลอกมาทำงานเป็นพนักงานเสิร์ฟ หรือพนักงานโรงแรม รายได้ดี หลังจากหลงเชื่อแล้ว พวกเธอก็ถูกบังคับให้ค้าประเวณีอย่างหลบเลี่ยงไม่ได้ อีก 20 เปอร์เซ็นต์ที่เหลือเป็นเหยื่อของบรรดา Loverboys – หนุ่มหน้าตาดี ที่หลอกล่อให้เด็กสาวหลงรัก จากนั้นก็ข่มขู่หรือบังคับให้พวกเธอค้าประเวณี เพื่อหาเงินมาชดใช้หนี้

ข้อมูลอย่างเป็นทางการระบุว่า โสเภณีในย่านโคมแดงทุกคนทำงานอิสระ อายุต่ำสุด 21 ปี แต่นั่นก็ไม่ได้เป็นการรับประกันว่า ทุกคนเข้ามาทำงานประเภทนี้ด้วยความสมัครใจ

แต่ก็มีผู้หญิงหลายคนเช่นกัน ที่มองว่านี่เป็นงานที่ได้เงินง่ายและเร็ว โดยเฉพาะผู้หญิงที่มีการศึกษาน้อย หรือติดยาเสพติด โสเภณีหน้าสวยหุ่นเป๊ะบางคนสามารถเรียกร้องเงินค่าตัวจากลูกค้าได้สูงถึง 180 ยูโร (ราว 7,000 บาท) ต่อการบริการทางเพศเพียง 15 นาที ในขณะที่บางคนที่สูงวัยหน่อยหรือรูปร่างหน้าตาไม่อยู่ในหมวดหมู่ตัวท็อป ก็จะมีค่าตัวเริ่มต้นที่ 50 ยูโร (ราว 2,000 บาท)

ทั้งนี้ พวกเธอต้องไม่ลดตัวเรียกร้องราคาที่ต่ำเกิน เพราะอย่างน้อย ค่าเช่าตู้กระจกก็เป็นราคาที่พวกเธอต้องจ่าย เป็นกะ แบ่งให้เช่าวันละ 3 กะ กะละ 8 ชั่วโมง ค่าเช่าถูกหรือแพงขึ้นอยู่กับทำเลที่ตั้ง คุณภาพและขนาดของห้อง

ส่วนลูกค้านักเที่ยว เป็นชายจากทุกระดับชั้นของสังคม ทั้งกลุ่มที่มีการศึกษาน้อยไปจนถึงกลุ่มที่มีการศึกษาสูง ทั้งมีฐานะร่ำรวยและยากจน รวมถึงกลุ่มมารยาทดีและมารยาททราม

ภาพตู้กระจก โดย Christopher Elison

การค้าประเวณีเริ่มต้นขึ้นที่การเจรจาต่อรองเรื่องราคาค่าบริการระหว่างลูกค้านักเที่ยวกับนางในตู้กระจก เมื่อตกลงกันเป็นที่พอใจทั้งสองฝ่ายแล้ว ผู้ให้บริการก็จะดึงม่านปิด และเชิญลูกค้าเข้าไปในห้อง (ผ่านทางประตูทางเข้า) จากนั้นลูกค้าต้องชำระเงิน ก่อนจะเปลื้องเสื้อผ้า แล้วโสเภณีจะทำความสะอาดอวัยวะเพศให้ ระหว่างนั้นเธอก็จะสำรวจดูโรคภัยที่สามารถมองเห็นได้จากภายนอกว่ามีหรือไม่ ขั้นตอนถัดไปคือสวมถุงยางอนามัย ตามด้วยเซ็กซ์ รูปแบบที่ตกลงกันไว้ ทั้งหมดนั้นต้องแล้วเสร็จภายในเวลา 15 นาที

หากลูกค้านักเที่ยวคนไหน ‘เรือล่มปากอ่าว’ เสร็จกิจก่อนเวลา ก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ จบแล้วจบเลย จะใช้เวลาที่เหลืออยู่นั่งคุยเจ๊าะแจ๊ะกับสาว บอกเลยว่าไม่ได้ โสเภณีส่วนใหญ่ไม่มีอารมณ์จะพูดคุยด้วย

และที่ร่ำลือกันว่า โสเภณีจะไม่จูบปากลูกค้านักเที่ยว ข้อนี้เป็นความจริง แต่ก็นับเป็นบริการเสริมที่ลูกค้าต้องจ่ายเพิ่ม ว่ากันว่า ราคาจูบปากนั้นอาจแพงกว่าบริการเซ็กซ์ทางทวารหนัก และไม่ได้เป็นบริการของโสเภณีทุกคน พอๆ กับการใช้อุปกรณ์แส้ หรือเซ็กซ์แบบรุนแรง

ที่ร่ำลือกันว่า โสเภณีจะไม่จูบปากลูกค้านักเที่ยว ข้อนี้เป็นความจริง แต่ก็นับเป็นบริการเสริมที่ลูกค้าต้องจ่ายเพิ่ม

มีข้อมูลที่น่าสนใจจากบริษัททัวร์เกี่ยวกับย่านโคมแดงของอัมสเตอร์ดัม ระบุว่า นักท่องเที่ยวที่ซื้อทัวร์ตระเวนย่าน เดอ วัลเลน จำนวน 73 เปอร์เซ็นต์เป็นเพศหญิง

ในใจกลางเมืองที่งดงามซึ่งมีย่านโคมแดงปรากฏอยู่นั้น ไม่ได้สร้างความรำคาญใจให้กับชาวเมืองอัมสเตอร์ดัมแม้แต่น้อย ถ้าจะมีก็เพียงคำถามว่า ผู้หญิงที่ยืนในตู้กระจกเหล่านั้นมาทำงานกันด้วยความสมัครใจหรือไม่

ย่านโคมแดงเป็นย่านที่ชาวดัตช์เองไม่นิยมไปสัญจร ปัญหาไม่ใช่อยู่ที่โสเภณี แต่เป็นเพราะสิ่งต่างๆ ที่ส่งผลตามมา เช่น จำนวนนักท่องเที่ยว นักค้ายาเสพติด นักล้วงกระเป๋า และผู้คนจำนวนมาก ซึ่งส่วนหนึ่งเป็นกลุ่มคนที่ชอบแสดงออกถึงความรุนแรง และขี้เมา

ถึงกระนั้น เดอ วัลเลนก็ยังเป็นย่านที่พักอาศัยปกติธรรมดา นอกเหนือจากร้านค้าเล็กๆ และคาเฟ่เก๋ๆ แล้ว ในละแวกนั้นยังมีโรงเรียนอนุบาลชั้นดี ตั้งอยู่ใกล้ๆ ตู้กระจกของโสเภณีด้วย เด็กอนุบาลที่โรงเรียนแห่งนี้รับรู้ความเป็นไปของสภาพแวดล้อมได้ดี รู้ว่าผู้หญิงนุ่งชุดบิกินีในตู้กระจกขายจูบ และไม่ใช่เรื่องน่าตกใจอะไรเลย

คนที่ไม่สบายใจเรื่องย่านโคมแดงมากที่สุดน่าจะเป็นหน่วยงานของรัฐ สำนักเทศมนตรีของอัมสเตอร์ดัมถึงกับตั้งงบกว้านซื้ออาคารในย่านนั้นไปกว่า 200 ล้านยูโร (ราว 8,000 ล้านบาท) ทำให้กิจการตู้กระจกหายไปถึง 200 ตู้ เพื่อดัดแปลงเป็นอาคารที่พักของหน่วยงานสังคมสงเคราะห์

เมื่อปี 2015 มีกลุ่มโสเภณีรวมตัวกันประท้วง ชูป้าย ‘ไม่ต้องช่วยเรา แต่ช่วยตู้กระจกของเรา!’ ออกไปเดินบนท้องถนน สาเหตุไม่ใช่เพราะผู้ปกครองเมืองลิดรอนอาชีพ หรือเรียกร้องความสงสารเห็นใจ หากพวกเธอเรียกร้องสิทธิการเป็นอยู่ การยอมรับ และความเคารพ ซึ่งพวกเธอก็ได้ใจชาวอัมสเตอร์ดัม

ย่านโคมแดง เดอ วัลเลนจึงยังคงมีอยู่สืบต่อไป เพราะสังคมเคารพสิทธิและให้การยอมรับอาชีพโสเภณีนั่นเอง

อ้างอิง:

• www.focus.de
• www.mr-amsterdam.de